نود کلیومتر تا الی الحسین...

بوی عطر سیب، در پایان راه خزانی خیال انگیز پیچیده...
و نوای حزین پر و بال هزاران فرشته ی سرگشته ی حریم ملکوت،
در آوای اصوات دلنشین "سلام هایی بر تو و اصحابت" راهیِ شاه بیتِ غزل بلند کربلاست...
راهی که دل ها، هر روز برای رسیدن به آن ذکر "یا کاشِفَ الْکَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ" را نجوا می کردند،
و آنجاست که در صفوف عشاق منادی، ندا بر می آورد که اربعین گنجینه اسرار خون خداست ...
و یک هزار و چهارصد و پنجاه و دو عمود، شاهد و گواه قدم به قدمِ گام هایی استوار، تا آسمان است...
و آنجاست که نور مطلق، بر فرازِ کنگره عرش پرتو افشانی می کند.
تا در مدار سرخ خون،
شیدایی و جنون آدمیان با عطر بهشت، در هم آمیزد
و دگرباره، سنفونی بی نظیر "روز اربعین" را بنوازند...
کوله بار عشق را برگیر و در پی کاروان، گام در طریق عشاق بگذار،
تا آنجا که همه ی "او" و خاندانش میشوند، "هو" ...
تا "الی الحسین" راهی نیست...