صبح و سحرگاه نشان از روشنایی است و فجر و سپیده دمان افق آرزوها را روشن می کند تا بی نهایت ...

و این بی کران و نهایت را دلی هایی آرزو دارند که مهرورزی را با هیچ بهایی معاوضه نمی کنند...

مهر از نهادی برمی خیزد که طالب بخشش مهربانی و گسترش مهرورزی در تمامی ذرات کائنات باشد...

چه بسا دلهایی از سنگ سخت هم سخت تر، اما در گستره ی نگاه مهرورزانه یی از سمت  جانی سرشار از عشق به نرمی حریر درآمده اند و آموخته اند که رسم خوش زیستن در دل آرامی و محبت است...

 و محبت این اکسیر جان بخش انسان است که او را اشرف مخلوقات خالق گردانیده و عاقلان عالم را با عطوفت کارها دشوار نیست...

ای دوست تا زنده ای به هستی مهر بورز که چون چنین کنی  مرگ زان پس تو را آغازی دیگر است...