بسم رب الحسین... قال الله تعالی: «...فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ إِنَّکَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً» از خویش رها شو و با عشق درآمیز، و چون به میقاتِ ماه "مُحرَم" وارد شدی، اِحرام بربند که مُحرِمی! گرد "عاشورایش" بسیار طواف کن، و چون در کوی معرفتش بیتوته کردی، بسیار خدا را بخوان، تا تو را به وادی جنون کربلا راه دهند.. و چون به کربلا رسیدی، تا ابد وقوف کن! و با اشک های روان بگو: لبیک یا حسین... تا بر کشته اشک های روان مَحرمِ اسرار شوی...
این تناقض تا ابد شیرین ترین مرثیه است: سرترین آقای دنیا را خدا بی سر گذاشت!