آدم هایی از جنس بهشت...

خیلی وقت است که دلم میگیرد در این کوچه های خاک گرفته و باریک دنیا...این دنیایی که هر روزش سخت می گذرد بر آدم های ساده ای که می خواهند خودشان باشند...
آدم هایی که برای تزئین و فریب دیگران، جلد مهربانی نشده اند! و خالص و ناب مهر می ورزند ...آدم های بی ریایی که برای بیشتر به دست آوردنِ دنیا، حاضر نیستند کمتر چشم بگشایند به دیدن اطرافشان...همه را دوست دارند از نور و روشنی نمی گریزند و غرق در تاریکی خویش نیستند...با مهر و ماه و آب و گیاه و پرندگان مهربان و یک رنگند... دلشان برای خوبی کردن تنگ نمی شود و سردی لانه ی گنجشک ها سرمای وجودِ آنهاست... آنهایی که در هر نسیم به دنبال عطر خوش گل ها، خوش بویی خانه ی دل خویش را به فراموشی سپرده اند و اسیر ظلمت نفس نگشته اند... آدم هایی که حسرت به دل از دنیا نخواهند رفت...چون چیز زیادی از دنیا طلبکار نیستند و همیشه دستانِ بخشنده ی دنیا بوده اند... آنهایی که قانعند به عشق ورزیدن های مدام به تمام موجودات عالم و این عشق آنها را، به سراپرده ی معشوق ازلی می رساند...که خوش گفته اند: عاشقم برهمه عالم که همه عالم از اوست...
آدم های مهربان، از جنس بهشت هستند، آنها تنها موجوداتی هستند که دلخوش می کنند که هنوز هم با تمام دلتنگی ها دنیایی، زیر چتر روزمرگی ها و هوای دودی و غبار آلود می توان اکسیژن زنده بودن را جذب کرد برای ادامه...

 

 

پ.ن:زمستانی سرد فرا رسیده و دستان گرم ما باید به شاخه های مهربانی آذین شود و به چراغ روشنی بدل گردد برای آرامش تمام ذرات عالم... گنجشک ها را دریابید...