اردیبهشت رویایی، کجایی...
باز بهار آمد، اما بی تو،
در دلِ یلدای تاریک زمان،
هنوز زمستان بی داد میکند…
باران، جلوه ی رحمت است و بهاران مژده رهایی ...
اگر در عصر اندوه زمین، تنها خرسندی انسان آمدن تو باشد،
تداعی شیرینِ حقیقت جاوید بهار، یعنی تو ...
و ما در تمامی بهارهای زمین،
و در هر روز فروردین،
به رویت اردیبهشت عاشقی که،
نگاهت را به ارمغان بیاورد؛ به انتظار نشسته ایم...
و چنین است که علی الدوام، این همه بی تویی را تاب آورده ایم...
برآی، ای آفتابِ ناب و ای حُسنِ بی بدیل...
ای خورشید روشنِ دل های زمستانی ما،
برآی، از پس ابرهای تیره گون رخوت و تنگ نظریِ بشر،
و نورت را از ما دریغ مدار...
تا شعاع رویایی آفتابت،
بر تن منجمد این زمین خسته از جنگ بتابد...
بگذار در گستره ی غریبِ شرق و غرب،
از پای تمام میزهای مذاکره برخیزیم و در توافقِ روشن آفتاب روی تو محو شویم...
بیا و تمام گزینه های حرص و خودخواهی و ناجوانمردیِ بشر را؛
از روی میزهای خاکی دل های ما بردار،
و بگذار با دلی صاف و بی پیرایه
در توافقی نهایی، بیانیه ای را امضا کنیم
که ابتدای آن نام "او"
و انتهای آن، مُهرِ عشق تو،
آن هم به شهادتی سرخ در رکابت باشد،
که این مرام شیدایان عالم است و تنها رسم گوارای شهد نوشی عاشقان جهان...
بیا و ما را وارث یکتا گواه حقیقت جاویدانگی انسان کن...
به نام آرامش بخش دلها*
سلام برمولای دلها که خیلی غریب است...
خوش به حال آنها که چشم جانشان به دیدار تو روشن شده،
خوش به حال عاشقان حقیقی ات،
در ضربان قلبم .. در اشک چشمانم .. در شور عاشقانه هایم .. در دل نگرانی آدینه ها .. در ثانیه های زمین در غوغای خلقت که همه به نام توست،
مولایم......
به گمانم تا چشم من به دنیاست ترا نمی توانم ببینم،
این دیده نیست لایق دیدار روی تو،چشمی دگر بده که تماشــا کنم تورا*
درپناه حق پایدارباشید*