آرزوهایت را بخواه...
سال نو نرسیده کهنه شد! و باز هم تکرار روزها و روزمرگی دل ها...این روزها میخواهم از حبس نفسی که در سینه ای تنگ، گلوگیر شده گلایه کنم... این روزهای بهاری که هوا دلبرانه عطر خوش شکوفه را تقدیم روزگار ما می کند و ما شاید آرام آرام، در طراوت و خرمی بهاران، نخوت زمستان را به فراموشی سپرده و دل به رویای سالی نیکو بسته ایم...اما محال است، سرمایی که بر جان های خسته نشسته، بدون گرمای گذر زمان رفع شود... عبور از یخِ روزهای تلخِ سال های قبل، تنها زمانی قابل اعتناست که برای سالی در پیش رو طرحی نو بیاندیشیم...
سالها پیش، همان روزهای خوش و ناب کودکی وقتی ترنم لطیف بهار در دقایقم جاری می شد؛ می دانستم امسال سال بهتری خواهد بود... بدون اینکه کاری متفاوت انجام دهم؛ آن سال بهتر از سال های قبل می شد... شاید آن روزها تنها تفکر خوب بودنِ سال نو می توانست سالی خوش را برایم رقم بزند و اما این سال ها، دیگر مثل روزهای کودکی هایم شاد و خوب نیست... دیگر این "من" دیروز بزرگتر شده و حالا می فهمد این خوبی های دیروز هم شاید به خاطر همان کوچکی خیالش بوده... می خواهم بغض چندین سال دلتنگی هایم را، امسال با همین بهار دور بریزم و در این سال نو، خوبترین سال عمرم را تجربه کنم...رسیدن هر بهار پس از مرگ زمین و گیاهان و انجماد نشان می دهد که هیچ چیزی غیر ممکن نیست ...
کسی چه می داند شاید امسال همه ی آدم های روی زمین به آرزو هایشان رسیدند... میگفت: آرزو دارم خدا تمام آرزوهای انسانها را اگر به صلاح آنهاست برآورده به خیر کند... فکر می کنم همین کافیست که فقط او به آرزویش برسد... حالا که فکر می کنم او خود هم آرزویی بلند است... و من هم امسال چقدر آرزو دارم...
تا دیروز فکر می کردم آرزو داشتن خوب نیست اماحالا فهمیده ام وقتی می توان آرزویی داشت به وسعت تمام آرزوهای بشر، می اندیشم آرزو و خواستن های عمیق یعنی باور اینکه می توان رسید؛ و اینجاست که آرزو می تواند راهی برای تجلی حقیقی وجود آدمی باشد... لازم نیست آرزویت انقدرها بلند و دست نیافتنی باشد که خودت نا امیدانه به آن بنگری... کافیست آرزو کنی و بخواهی تمام خوبی ها و این دور نیست وقتی... وَ قَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ...
