دل، با تو دلیل نمی جوید...

 

صد نقطه چین گذشت تا رسیدیم به آغاز...

تقویم این عالم بار دیگر تکرار می کند...

که در اوراق خمیده ی دقایقش، لحظه ای که از آنِ تو نباشد نمانده است...

زمان به ساعت فریادها و بغض های در گلو،

به سرعتی شگفت،

چشم ها را به باور می نشاند، برای آشتی دوباره با اشک های روان...

درست میانه ی دنیا ایستاده ایم، باز هم بی دلیل!

و کسی چه میداند شاید تنها دلیل ماندن در این تکرار، مُحرم توست...

تنها دلیلِ فریادها... بگو مرا، چگونه؟!

برای انتشار دردواژه هایم ، و چراییِ نگارش عاشقانه هایم،

برای دلداده هایت...دلیل بیاروم؟؟

که تــــو، تنها دلیلِ دلی، لیلی جان...

از آن روز که بر مرز دلدادگی و سرسپردگی، بدون دلیل نگاشتند...

امتدادِ روشن ترین سپیده ی دوران، بلندترین خط خون است،

دل مجاب شد به جنون،

و مجنون، با تو دلیلی برای سکوت نمی جوید...

که تو همه دلیل آوای بلند دل هایی،

ح س ی ن...