سکوت اردیبهشتی...

اردیبهشت، ماه دوست داشتنی من هم از نیمه، که هیچ...

تمام می شود و همچنان من، تو را ندارم...

از این اندوهِ خشک کویر چشم ها، به که باید پناه برد؟

دیریست حرف هایم را می خورم و از غم تو،

نگاهم رو به آسمان است و بغضم لبریز از سکوتی دردآلود...

آه که چقدر خوب است باشی و من بگویم دوستت دارم،

تا نباشی، و من در بی تویی ها، دوستت داشته باشم...

اصلِ دوست داشتن، در حضور تو برجاست...

اما، دوست داشتنت پس از ظهور، چیز دیگریست...