مختارنامه نسیم آه است...

 

مختار نوشتت
مرا می برد به دشت جنون زده دلم...

آنجا که نسیم می وزد و بوی خنکای دلی بسته به زنجیر به اشک می کشدت

تمام شامگاه جمعه های بیقراری را ...

با من بگو...

مختارنامه ی سوگ خورشید سرخ گون آسمان سزمین طف را ،

این شبها چگونه می توان بی آه ... نگریست؟؟؟
صدای هل من ناصر مولای عشق...

و العطش سقای بارانی...

و خونی که هزار بار هر دم بر کهکشان پرواز می کند و مرکب خونبار...

و...

گریه امان نمی دهد نگاه را ساقی...

اشک امان نمی دهد چشم را تا به صحرای نینوای خونین بنگرد...

سرخی لحظه ها را بنگر...

خورشیدش به خون نشسته تا صبح آرزوی بشر بدمد از کرانه های دور...

و شاید بسیار نزدیک...

نزدیکتر از سپیده صبح فردا...
و...

شمر هزار بار باید بمیرد ...

او که هزاران سال است از عدم و نیستی آمده ...

و هزاران سال است مرده اش به درک واصل شده...
دشنه هایی که یکی یکی نقش نسیم خنک به جانت می کشد
در مختارنامه...
این دشنه های تشنه خون، تنها بیشتر دلت را به خون می کشد...
راست گفتی چقدر مرگ برایش کم بود...
چقدر انگار ساده مرد...
هنوز دلمان داغ دارد ...
هنوز داغ دارد...
هنوز داغ دل...
هنوز تازه است...

داغ دل...

ببار باران که میخواهد این دلم جولانگه زمهریر شود زین داغ...

بنگر تمنایی دوباره دارم از بارش ممتد باران بر شوره زار این دنیای پست...

 اما کجایی؟؟؟ تا بیایی و سردترین روز دل ها را رقم زنی...
خنک شود دل عالم از انتقام سرخ عشق...

فقط خــــــــــــــــــــدا خــــــــــــــــــــدا می توان کرد...

اللهم عجل لولیک الفرج...