همیشه باید باشی...

 از کودکی ها خیالم همه شش گوشه ی تو بود ...
آنقدر خیال کردم که دلــــــــــــــــم شش گوشه شد...

 

این روزهای غریبی، سخت آدم را مجنون می کند و این شب های آخر ماه صفر دلگیر است، آنقدرها که نفس برای آدم نمی ماند ...دلت یک جای آرام می خواهد تا بغض های کال اندوه را، برسانی به اشک... دلت هوای حریم خورشید دارد و مزاری بی شمع... بوی غربتی عجیب تو را از صحن های انیس النفوس می کشاند به دیار حزن ... نمی دانم بقیع را محزون خواندن تعریفی درست است یا نه اما... صدای مادری غریب، دل را به آتش می کشد... و جگری سوخته را که به یاد می آوری، تاول خاطرات دوباره از عمق اندوه دلتنگی ها سر باز می کند... چقدر روزهای دیدار کوتاه است... می گویم دیدار و باز می خوانم کربلا... شاید آن روزی که دلم تمامِ شش گوشه را دید، خواب بقیع خاموش را هم در سر می پرورید...

اما از یاد نخواهم برد سالهایی را که همین روزها می خواندی مرا به وعده ای که آرزوی کودکی ها بود و خواب همه دوران عمر... و امروز هم در حسرت تکرار آن خاطرات دل به دریای شیدایی زده ام، آمده ام بگویمت هنوز هم دوستت دارم گرچه به کربلایت آمدم و کربلایی نماندم! این کربلایی نشدن یعنی تنها نمی توانم... همیشه باید باشی و هوایم را داشته باشی، باید بخوانیم برای ابد، و دستم را رها نکنی... میدانی من نسیم بی ثبات کوچه های تردیدم... اگر دمی بوزد و تو نگیری دستم؛ شاید با باد از دست رفته باشم...

دلم هوای نفس کشیدن با تو را انتظار می کشد و اکسیژن جانم اخرین ذرات خود را به دستِ نفس تنگی دل می سپارد... مگذار نفسم به شماره بیافتد... بی تــــــو، هوای شهر دلم غبار آلوده و سیاه است... برسان مژده ی دیداری دگر باره و جانم برهان از روزگار بی تویی...