واژه ها...

  قرارباشد بنویسی نوشته ها آنقدر بر سرت هجوم می آورد که زانو می زنی دربرابرشان و قلم به دست می گیری برای شرحی دگر باره بر دل…

بعدتر که قلم را روی سپیدی کاغذ می گذاری تازه یادت می آید که چقدر نوشتن را دوست داشتی…

 

روزی را به یاد می آوری که هنوز از نوشتن چیزی نمی دانستی و فقط به عشق واژه ها سپیدی صفحات بلند را سیاه می کردی…

 

نه اینکه امروز از نوشتن خیلی می دانی، نه!!!

 

یادت می آید که:

 

زلالی آن روزها در قلمت می درخشید و احساس خوشایندی که هر واژه تو را مهمان می کرد به تو می آموخت چقدر هر کلمه را می توان به بازی گرفت تا جمله ای بسازیش که بر دلت بنشیند…

 

به بازی گرفتن واژه ها پیوندی میزد به دلت تا آسمان و باران…

 

پلی می ساخت از قلم دستت تا دلت تا آنجا که بتوانی بنویسی از هر آنچه دوستش داری…

 

حالا که سالهاست از آن روزها می گذرد و تو بزرگ شدی، اما قلمت کوچک مانده و گاهی آنقدر پرت می شوی به دنیای گنگی ها که درک نمی کنی بزرگی خیلی از واژه ها را… و حتی بارها می خوانی و باز جمله ای را که دلخواه شود نمی یابی…

 

به خطر می آوری نوشتن را از کودکی بسیار دوست می داشتی …

 

اما حالا به دنبال معنایی برای هر نوشته ای و خودت را اسیر نانوشته ها می بینی…

 

باز از امروز تصمیم گرفته ام برای قلمی که بی تاب نوشتن است جوهری از دل بخرم تا دوباره مثل آن روزها ریشه ها را در آب زلال بنگارد و گلها را همه سپید بنگرد و دل ها را همیشه آبی ببیند…

 

کار دشواری نیست… می شود بهار را سرود…

 

 فقط باید کمی به عمق واژه ها سفر کرد و همه رنگ ها را بر آسمان خیال با قلموی خوبی نقش کرد…

 

خوبی را که بخوانی تو را سیراب می کند و سرشار از خویش…

 

خوب باشیم…

 

خوب بیاندیشیم…

 

خوب بنگریم …

 

و خوبی کنیم…

 

و این سرآغاز همراز شدن با خوبان و خوبی های عالم است…

 

و راهیست که اگر درست بپیمایی اش تو را به کوی خوبان رهنمون میکند و همراهشان تا سرای زبرجد پرواز می کنی و برای چشم گشودن به نادیدنی ها از دستان پرسخاوتشان مدد می گیری تا تو را به آسمان و به باران برسانند…

 

و آنگاه است که خواهی دید نگارش هر چه خوبی است از سراپرده امکان تو را می خواند به قلمی شگرف برای خوب خواهی و خوب بینی و خوب نگاری و خوبان دوستی و خدا بخواهد خوب شدن…