پروانگی ...

فراق را فرق است با عاشقی...
شمع از بدو تولد، ناگریز از آتش و سوختن است...لیکن رسم پروانه ها، سوختنی عاشقانه است... در آن دم که_ گریز از آتش؛ تقدیرشان است، شیدایی و بال و پر سوزاندن را یقینی عاشقانه رقم می زند...

 

پروانگی
...

بانوی خانه ات
 از داغ بی یاوری تو سوخت...
 و تـــو ...
از دود آتش و کبودی یاس...
...
آه از دلـــــــــــ مولا _ پس از زهــــــــــــرا...

 

لا خیر بعدک فى الحیوة و انما ابکى مخافة ان تطول حیاتى
گریه من از این جهت است که میترسم زندگى من بعد از تو به درازا کشد و در فراقت همچنان بسوزم...