پیش از ابد...
... انتظار ...
روزی نوشتنت تمام می شود مثل خودت که...
چقدر ثانیه را شمارش کردن دشوار است وقتی منتظری و در انتظار ...
و شاید انتظار غریبترین واژه باشد در عصر بی خبری های انسان...
و انسان و انتظار با هم پیوندی دیرینه دارند به وسعت خلقت...
از ازل تا ...
انتظار حتما به ابد نخواهد رسید...
پیش از ابدی شدن به اتمام می رسد چشم انتظاری...
وقتی قرار است وارثان زمین مرتبت یابند به حکومتی جهانی...
و این وعده حق است و ما را آرمان نجات و رهایی...
و چنین است که همگان چشم به راه بارانیم...
روزی باران خواهد آمد...
حالا بیا با جرعه جرعه ی تشنگی های مدام سراب دلت ...
سراغی از باران بگیر...
وقتی نمی بارد چه سود؟
شب باشد یا صبح تفاوتی ندارد...
باید کتاب قطور دلت را ورق بزنی و جایی در ذهن خویش برای باران بیابی ...
فقط باید بخوانی ... نکند ناخوانده حذفش کنی از سطر سطر رویاهایت...
حرف دلت را بزن...اوست که محرم است...
او را بگو که می خواهی خورشید هم برود پس ابر، تا ببارد باران...
خورشید تمام نور است بر جهان؟
یا باران طراوتی است بی پایان؟
کدام را می طلبی؟؟؟
هرچه بگویی خود خودش، اصل و ریشه آسمان در زمین است...
عرش و فرش... اوج افلاک و ژرفای آب...
گاهی نور و گاهی باران...
شجره ی طوبی و صدره المنتهی...
فقط همین که اوست می بالم بر خویش، که انسان خلقم کرده ای...
و خوانده ای که اشراف مخلوقاتم...
سرای گمگشتگی هایم را اوست که آبروست...
او گاه ستاره ی آسمان دلم است و گاه قلب کهکشان باورم...
روزی باران می خوانمش و روزگاری دگر آفتاب و شاید هم گهی بهار...
گاه ایستاده به قیام و گاه دلبری می کند به نگاه...
او عین یقین است در روزگاران تردید...
همین که هست و می بارد بر تمام روزهای اندوه و بی قراری های دلم مرا کافیست؛
تا همیشه دلتنگش باشم...
اما مرا تا ابد به انتظار مخوان ...
تا باران ببارد...
+
چنان مشتاقم ای دلبر به دیدارت
که گر روزی برآید از دلم آهی
بسوزد هفت دریا را
بسوزد هفت دریا را...
روزی باران می خوانمش و روزگاری دگر آفتاب و شاید هم گهی بهار...
گاه ایستاده به قیام و گاه دلبری می کند به نگاه...
او عین یقین است در روزگاران تردید...
همین که هست و می بارد بر تمام روزهای اندوه و بی قراری های دلم مرا کافیست؛
. . .
با تمام دلم می خوانمت بار ها ، هر بار . . .