گاهی هزار واژه در ...

گفت: بیاید می دانم اولین کسی که لبه ی تیغ می روم منم...

گفتم: در دل من نیز چنین بود روزگاری اما گذشت...

اینک همین مانده ...

...

اگر نرسیدن ها در زمین ما را به خدا رساند باکی نیست...

او بیاید دم تیز تیغش ما را بگیرد چه باک؟

جهان محتاج باران است همین...

راستی تو میدانی با این همه مهربانی اش چرا همیشه تیغش مثل شده؟؟؟
چرا؟
  از یادمان رفته اگر بیاید برای سپیدی جهان نقشه ها دارد...

گرچه سرخ می شود گاهی ...

اما سرخی به نیست از تباهی و سیاهی؟