خیلی ها هستند، توی زندگی آدم ها می آیند و می روند... ذوب میشوند و حل، و دریغ از ذره ای که دیده شوند... تمام بودن و عظمت و بزرگی آنها، خلاصه می شود در پشتِ خاطراتی که بعدها هر بغض کال را به اشک می رساند و عطر خیس گونه های تبدار را، در خلوتِ شبانه های تار، به التماسِ بارانی آسمان آشنا می کند... و در میان این همه رفته هایی که رفته اند، هنوز مانده عطر تو ، توی خانه، توی کوچه، توی تمام روزگارِ من...
گاهی می اندیشم، گرچه رفته ای اما هنوز که هنوز است، هست تر از تو، برایم کسی نیست، که باروم کند و دستان دعایش تنها پناهم باشد و آغوش خیس چشم هایش نگرانم باشد... کسی مثل تو نیست... هیچکس... اما میدانی دردم چیست؟ بغض کرده ام، نه این همه نبودن های تو را ...
من سوگوارِ این همه نبودنِ خویشم ... راستی همیشه میگفتی خدا هست...
حالا در عمق سکوت فریادم را بخوان...هستی خدا؟ من سالهاست که نیستم... بیا و از پسِ این همه دعا و این عطرهایی که بویشان مرا بیچاره کرده...؛ کمی بیشتر، هستم کن...
