گاهِ طلوع عشق مبارک...

بارها گفته ام و هزار بار دگر هم بگویم، هیچ فرقی نمی کند؛ زیرا تنها با توست که من ذره ذره در خویش، هست میشوم و در این بارها گفتن؛ لذتی است بی نهایت؛ و شوقیست دلخواه...این بار هم می گویم، تو را دوست دارم... تو را دوست دارم... تو را ...

دوست دارمت ای همه ی هستی من... آفتابِ دلتنگی که از مشرق نگاهم طلوع می کند، تو در اوج سپهرِِ عالم، دلگشایی آغاز می کنی و من هر روز در زمزمه ی حیرانی آبراهه ی چشمانم، سفره دارِ اشک هایی پر بها و بی بهانه از خواستنت میشوم...

چقدر حول نگاهِ تو چرخیدن، و در محور عشق تو طواف کردن و ذوب در خواستن تو شدن، جان می بخشدم... این روزها و در میان این همه نور و این همه روشنی و این چراغ های رنگی... چقدر شوق آفتابِ آمدنت دل های مشتاق را می لرزاند و در ورای این ریسه هایی که آویخته اند در سر تا سر شهر؛ و دلمان بند است به بند بندِ روشن آن ها، ما دلگرمیم و دل آرام، به گاهِ طلوع اصل آفتاب رویِ دل آرای تو ... باشد که با آمدنت، بی چراغ ترین شهر های عالم نور بگیرند از انوار تابنده و درخشان ظهورت...

 

من ستاره می شوم، روشن و شگفت...

روزگاریست که بی تو،

غوغای عشقی در سر و شوقِ رهایی،در دل ها نیست...

و من، تنهایِ تنها، در آسمانِ اندیشه،

به امیدِ شورِ نگاهِ بی کرانه ات،فقط زنده ام...

 دلخوشم به رویایی، آبی و آرام...

و ماهِ رویی تمام...

دلخوشانه سر بر می کشم به آسمان،

می خرامم بر بام هستی

و دلــ رها می کنم، میانِ ستارگان...

در پی ات ستاره می شوم...

بی نشان ترین ستاره ی دنباله دار...

می درخشم و چراغ می شوم، در اوجِ آسمان...

دست می دهم به دست های کوچکِ ستارگان...

می کشم خودم را، تا دلِ سیاهیِ بی کرانه ها..

من ستاره می شوم، روشن و شگفت...

من ستاره می شوم، برای التیام درد آسمان!

می درخشم و در سیاهی راه می پویم تا نور ...

و باز آبیِ بی کرانگی ...

صبح می شود و زندگی چنان رخ در آسمان می نماید 

که بر سقف دلم، جز خورشید رویایی حضور تو نمی تابد...

آن روز نزدیک است...

 

 

بیا و ثانیه هایم را لبریز کن از بودنت...

دلم برای نوشتن از تو سخت تنگ است... از آن نوشتن هایی که بوی عطر نرگس تو، مستم کند و تا فراسویِ روزهای آمدنت ببرد این دل شیدا شده را، و باز در خلوتم بخوانم که، چقدر دوست دارمت ای آفتاب پنهانم...

 

 

چقدر دلم می خواهد این قلم خسته را، به بازی کلمات نبرده؛ تو بیایی و تمام نقطه چین ها را پر کنی... بیایی و بگویی سحر شده، برخیز و از دمیدن آفتابم لذت ببر... بیایی و بگویی دیگر هیچ نقطه چینی، بدون کلمه و ترکیبِ مناسب خالی نمی ماند و همه چیز خوب است... می خواستم بنویسم مثل آن روزهای خوب! دیدم بی تو هیچ روزی خوب نبوده و اصلا حالِ خوبِ ما، روزیست که تو بیایی...

میدانی دلم می خواهد در این اتاق تاریکِ دلم، نوری بیاویزی از رُخ چون ماهت، و من هر شب با جمعِ ستاره های راه گم کرده، بیایم به مهمانی ماه دلم، و بعد دوباره چشم در چشمت شوم و خیال کنم تو آمده ای و من دیدن تو را با سنگِ سخت لحد نبرده ام به گور بی کسی ام...

دلم می خواهد دوباره برایت از آن انشاء هایی بنویسم که جز تو، کسی مخاطبش نبود و این بار بیایم و سر کلاس حضور تو، حاضری بزنم و برایت بخوانمشان...

دیروز میگفت هنوز هم منتظری؟ دلم را می گویم، سخت برآشفتم از کنایه اش... دلم این روزها زیاد می گیرد از این که، تو باشی و نبینمت و حرف نبودنت را هر روز برایم دیکته بگویند و باز من مردود شوم در حضورت... و دلم خیلی بیشتر می گیرد که تو باشی و نیایی و در دلِ آرامستان، در عین بی قراری ها، دلِ تنگم را به سرمای خاک بسپارم همراه این جسم خاکی؛و آرام بگیرم بی تو...

گرچه خوب میدانم، آرامشی بی تو نیست... این را از وقتی فهمیده ام که، در این کویر لب تشنگی ها، روزگاریست جام خالی از آب خیالت را به دست گرفته ام و همراه من فقط سکوت است و سکوت... و چه تلخ است که نمی شنوم از تو نه صدائی و نه رازی...¹

اصل و دلیل بودنم، می دانی بهانه ی رویایی هر روزم، آمدن توست؟ پس بیا و ثانیه هایم را لبریز کن، از بودنت...

 

1.وَلا أَسْمَعُ لَکَ حَسیساً وَلا نَجْوى...