دلـــــــــــ می خواهد...

دیدن قتلگاه تو چشم نمی خواهد ...

دلـــــــــــ می خواهد...

 

هنوز مانده تا...

این روزهای نگارشِ عاشقانه هایت به روایت ایام به تو می توان رسید...وادی اول اندوه؛ راه را پیمود و ...اینک در گذر زمان تو بی سفیر شهیدت، در آستانه ی دشت بلایی...و آزادترین یارت و نماد حریت کربلا سر بر دامان پر مهرت می گذارد تا اول فدایی دشت جنون باشد...پیش او تو بر عروج سفیرت گریسته بودی...وهمچنان در آغاز راهی بودی که پایانش بی یاری بود...و آن بسیار که خود را یارت خوانده بودند... بر سر عهد و پیمان نبودند... هنوز مانده تا عصر روز دهم، و شاید اینک که زمان به ساعت عاشقی کوک است... عاشقانه ترین دیدار بی تکرار عالم در راه است...و خون و عطش در انتظار... هنوز مانده تا بی یار شدنت...

هنوز حبیبت هست. زهیر هست و ...هنوز دشت آماده خون گریستن نیست... هنوز خاک برسر نشده این دنیای دون...1 هنوز هل من ناصر تو را جز سکوت و نامردی های کوفیان پاسخی هست...

امده ام بگویمت، گهواره هنوز می جنبد... و کمرت نشکسته آقا...2 تا علمدار هست در اوج سوزناک عطشِ کودکان، فرات موج می زند و مجال امید در قافله ات همچنان جاریست...

هنوز مانده تا روز تو ... هیچ روزی مثل روز تو نیست...3 هنوز خیمه ها و گوشواره ها...بگذار روضه نخوانم که...هزاران سال است حضرت بارانم، از صبح ازل تا شام ابدی مظلومیت تو خون می گرید...و مـــــــــادرت...آه ... مادرت...در انتظار... 

 

 

1. آقا امام حسین با شنیدن خبر شهادت علی اکبر گفت: علی الدنیا بعدک العفا، بعد از تو خاک بر این دنیا

2. زبان حال ارباب در سوگ علمدارش: اَلْآنَ اِنْکَسَرَ ظَهْرِی برادر کمرم شکست؛ وَ قَلَّتْ حِیلَتِی چاره ام کم شد؛ وَ انْقَطَعَ رَجائِی امیدم قطع شد...

3. فرمایش امام حسن مجتبى علیه السلام خطاب به برادر بزرگوارشان که مى فرمایند: «لا یوم کیومک یا أباعبدالله؛ یا ابا عبدالله هیچ روزى همانند روز تو نیست...

 

تنها گواه عاشقی...

دوست داشتن تو...

تنها گواه عاشقی در حیات و ممات است...

 

دل، با تو دلیل نمی جوید...

 

صد نقطه چین گذشت تا رسیدیم به آغاز...

تقویم این عالم بار دیگر تکرار می کند...

که در اوراق خمیده ی دقایقش، لحظه ای که از آنِ تو نباشد نمانده است...

زمان به ساعت فریادها و بغض های در گلو،

به سرعتی شگفت،

چشم ها را به باور می نشاند، برای آشتی دوباره با اشک های روان...

درست میانه ی دنیا ایستاده ایم، باز هم بی دلیل!

و کسی چه میداند شاید تنها دلیل ماندن در این تکرار، مُحرم توست...

تنها دلیلِ فریادها... بگو مرا، چگونه؟!

برای انتشار دردواژه هایم ، و چراییِ نگارش عاشقانه هایم،

برای دلداده هایت...دلیل بیاروم؟؟

که تــــو، تنها دلیلِ دلی، لیلی جان...

از آن روز که بر مرز دلدادگی و سرسپردگی، بدون دلیل نگاشتند...

امتدادِ روشن ترین سپیده ی دوران، بلندترین خط خون است،

دل مجاب شد به جنون،

و مجنون، با تو دلیلی برای سکوت نمی جوید...

که تو همه دلیل آوای بلند دل هایی،

ح س ی ن...

به رنگ خون...

 

وقتی دلــــــ ها برای تو تنگ می شوند،

نفس ها هم می رود و انگار خیال باز آمدن ندارند...

می گویند همیشه دست بر سینه که بگذاری قلب آرام میشود...

اما این بار، زمان ایستاده انگار...

و همچنان از پس قرن ها صدای هل من ناصر تو می آید...

هنوز هم اندکند لبیکـــــــــ گویان...

باز هم نفس ها میان غبار اندوه به شماره افتاده...

دل ها به رنگ خون...

نوری سرافراز بر سر نی می تابد و سیاهی بیرق با نوای عشق تــو به رقص آمده...

مُحرم است...