کتابِ بی تویی هایم،
هر روز کهنه تر
قطورتر...
بسم رب الحسین...
قال الله تعالی: «...فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ إِنَّکَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً»
از خویش رها شو و با عشق درآمیز،
و چون به میقاتِ ماه "مُحرَم" وارد شدی،
اِحرام بربند که مُحرِمی!
گرد "عاشورایش" بسیار طواف کن،
و چون در کوی معرفتش بیتوته کردی،
بسیار خدا را بخوان،
تا تو را به وادی جنون کربلا راه دهند..
و چون به کربلا رسیدی، تا ابد وقوف کن!
و با اشک های روان بگو:
لبیک یا حسین...
تا بر کشته اشک های روان مَحرمِ اسرار شوی...
طبقه بندی موضوعی
-
دل نگاره
(۲۳۷) -
سکوت نگاره
(۱۲۷) -
خون نگاره
(۱۰۷) -
باران نگاره
(۱۲۱) -
مهر نگاره
(۵۹) -
یاس نگاره
(۱۵) -
عشق نگاره
(۰) -
نقطه نگاره
(۵)
دنبال بهانه نیستم،
بی بهانه هم، می توان برای تــو نوشت...
شب هایی هست که من، سخت لبریز می شوم از نوشتن...
و آن شب ها، تــو نیستی...
...
در این فصل پاییز،
که انار خشک دلِ من،
سخت دلتنگی می کند،
سرشارم،
از شب هایی که تُهی از تــوست...
از عشق نوشتن، مخاطب خاص نمی خواهد...
کافیست انارِ دلت، تنگ باشد...
برای حرف زدن، برای نوشتن، برای گفتن از او...
پرده ها را کناری بزن، ترانه بخوان برای تنهایی دلت...
چشم در چشم آسمان بدوز،
دلت را بردار و در میان خلوت دلخواه، با خود ببر به رویاها...
ببین، چگونه رها می شود در دوست داشتن های بی پایان...
آدم اگر عاشق چشم های تــو باشد،
دلـــش، دانه دانه می شود چون انارِ پاییز...
نقطه.
هر پاییز،
رنگِ رویا میگیرد،گونه های درختان!
وقتی برگ ها،
سرخ می شوند از دلتنگی...
سکوت می کنم و،
نسیم تنهایی دوباره می وزد،
و من غرق می شوم،
در پاییزِ نگاهِ تــو...
کاش میدانستی، چه اندوه بزرگی است، وقتی قطار از سمت مشهد باز می گردد و میان آن همه سکوت، دلت می لغزد به سمت ریل زندگی و باز دلتنگ می شوی و بغض می کنی و خیره به پنجره اشک میریزی به پهنای صورت...
کاش می دانستی، چقدر تلخ است روی کاغذ پاره های خط خطی شده ی ذهن، توی کوپه ی یکی مانده به آخر امضا کنی، دیگر تمام شد...
کاش میدانستی، وقتی پشت شیشه های باران خورده ی قطار را می نگرم، پلک هایم نمناک از دلتنگی است...
کاش میدانستی، من هنوز هم نفهمیده ام چطور می شود آهوی دلت تنها شود و روبروی پنجره فولاد باشی و دلت بگیرد و هوای کبوتران حرم به سرت بزند...
کاش میدانستی، چقدر آن روزها که بودی و با دل و جانم بازی می کردی، منِ سرگشته قدم به قدم از تو فاصله میگرفتم...
کاش میدانستی، این روزها چقدر نفس هایم به شماره می افتد در غمِ وداعت، و تمنای بودنت و ماندنت، حالِ منِ خسته ی دلشکسته را دگرگون تر می سازد...
کاش میدانستی، چقدر سخت است در صحن آزادی قدم بگذاری و زیر آن همه نور، دلت باز اسیر باشد و بغض، گلوگیرت شود و تو نتوانی اشک بریزی...
کاش میدانستی، تمام صحن آزادی را تا باب الجواد علیه السلام گریستم، اما دلم باز نشد...
کاش میدانستی، که چقدر حرف دلم را ساده می گویم، من فقط یک سفر را آرزو دارم بی هیچ بازگشتی... آرزو دارم مسافری باشم تا انتهای تنهایی... سفر به جایی که جز تــــــــو، هیچ چیز و هیچ کس در آن نباشد... سفر به دورترین شهر جهان، سفر به جایی شبیه آسمان... مسافرم می کنی ؟؟
