دیریست که کاروان دلم توشه اش را بسته و رهسپار
کوی توست...
یا انیس النفوس آرزو دارم در حریمت...
کاشانه ای داشته باشم ...
حتی به
وسعت مساحت یک یاد...
ای که ضمانت مهرت همیشه بر من جاریست...
آیا شمارش معکوس ثانیه ها مرا می کشد به سوی تو؟
آیینه ی هر چه مهربانی ...
ما را دریاب...
که غافله ی عشق همچنان در انتظار نگاه و نظری از سوی توست ...
...+ و پایان انتظار...
یا فاطمه معصومه کریمه عشق و شفاعت بخش و روشنگر دلم...
دستانت را به سوی آسمان بگیر...
ببین قطره های زلال امشب در زیباترین دقایق، مهمان افلاک شده...
امشب زمین هم آسمانی در خود دارد...
زمین هم مفتخر به بهشتی ترین مولود خویش است...
باران شادانه می بارد و آسمان و کهکشانها بر خویش می بالند ...
او آمده است ...
تمام هستی عالم ...
و فرو می ریزد کسری تمام دلهایی که سالها بی او بوده اند...
مقدم خورشید عشق بر مدار جاوید آسمان عالم مبارک باد...
تا باران ببارد...
السلام علیک یا انیس النفوس...
همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
می نویسم از تمام لحظه هایی که پر باران بود ...
از آسمان داغ و سرخ حرم و زمین تفتیده دیار عشق...
از زلالی و آرامش بهشت ...
گرچه از کوی یار رانده شدم...
به امید تو به این دیار باز آمده ام...
صاحب تمام مهربانی های دلم ...
امروز هوای حرمت دلتنگ کرده مرا و به زنجیر کشیده این همیشه اسیر نگاهت را...
آمده ام تا بگویم...
که تا تو را دارم دارای جهانم ...
بگویم که به عشق تو باز گشتم ...
گام برمی داری تا در اوج افلاک، دستان ارادتت را آهوانه به سمت خورشید محبتی بگشایی که همیشه مهربانی در آن موج می زند...
پس اینک دستانت پر از نور می شود پر از خورشید...
