ترنج

ترنج

بسم رب الحسین...
قال الله تعالی: «...فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ إِنَّکَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً»
از خویش رها شو و با عشق درآمیز،
و چون به میقاتِ ماه "مُحرَم" وارد شدی،
اِحرام بربند که مُحرِمی!
گرد "عاشورایش" بسیار طواف کن،
و چون در کوی معرفتش بیتوته کردی،
بسیار خدا را بخوان،
تا تو را به وادی جنون کربلا راه دهند..
و چون به کربلا رسیدی، تا ابد وقوف کن!
و با اشک های روان بگو:
لبیک یا حسین...
تا بر کشته اشک های روان مَحرمِ اسرار شوی...

این تناقض تا ابد شیرین ترین مرثیه است: سرترین آقای دنیا را خدا بی سر گذاشت!

کد آهنگ

طبقه بندی موضوعی

۹۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «ح س ی ن» ثبت شده است

به سفر می روی ای دل که خطرهاست در آن...

در ره عشق سر باید باخت و دل ...

با تمام بی دلی، دلی بیاب  برای لایق شدن...

برای اینکه دلسپرده شوی سر سپردگی بیاموز...

هنوز تا جاویدان شدن ...

نمی دانم سرشار از بغضی فرو خفته ام و شاید اینجا آخر راه است...

می توانم ببینم یا ...

لبیک گفتن امسال دشوار است ...

خیلی دشوارتر از اربعین پیش...

آسمانم نمی بارد و دلم گواهی می دهد آخرین فرصت است ...

آیا مقبول افتادن بدین آسانی است ؟باور نمی کنم مرا یقین دهید...

اول محرم نوشتم طلبیدن را از نگاهی بارانی (انیس النفوس) برای تمام دلهای عاشق طلب کرده ام و شما راوی چهل  زیارتنامه دل باشید تا...

ناحیه مقدسه حضرت باران را از درون خاموشان به وادی فراموشان ببرید ...

که من از خویش فراموش شدم...

آنسان که گفتم، از راه و از سفر هیچ نشانی نبود...

حالا چگونه باورش کنم...

باور کنم که جواب آمده است بی هیچ لبیک...

بغضی عظیم راه گلویم را بسته است...

من دنبال خودم می گردم تا ادارک کنم کجا ایستاده ام!

دنبال یک ذره ... یک غبار ...یک معرفت عمیق...

باران چرا نمی باری؟ تا کی انتظار ...

من خشک خشک و مسخ شده ام ...

بیا و بزرگی کن و ببار...

تا در این بغض هماره ام لبیک جاری شود...

ببار...

۱۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ بهمن ۸۹ ، ۰۰:۲۳
ریحانه خلج ...

شب های جمعه دل پر می کشد به نگاه باران... نگاهی سبز به گنبد طلایی که از بساط بهشت جدا شده و آمده ...


 

 

 

 

بال بگشائید این جا کربلاست...

 

و نزدیک به چهل وادی را قافله ای از عشق در نوردیده تا در این وادی، غم عظمای عالم را نجوا کند ...

 

و نزدیک به چهل حدیث عشق خواندی و امروز در انتظاری و مسافر...

 

آیا زائرت می خوانند به معرفت مولای عشق یا...

 

باز نجوایی ملتمسانه از درون خاموش تو را می خواند به سالها، خواهش دل سوخته ات که ای کاش در کربلایت و عاشورا بودم؟؟؟

 

نمی دانم...

 

که اگر خواندی تو به بدنهای قطعه قطعه شده، مرا ذره ای امید به خاک پای قطعه ای شدن در آن وادی بود؟

 

و این سرنوشت جدایی صاحب تمام عزاها و بیرقهای برپاداشته توست، که عصر و زمان او را از رسیدن به کربلایت به تاخیر انداخت...

 

و هر سحر تا شامگاه بر عزایت، که غم خفته در زیبایی تمام عالمیان است خون می گرید...

 

و مولای من خلاصه تمام خوبی ها و زیبایی های عالم است...

 

و مدار آسمانی عرش، آبی ترین جایگاه فرشتگان بارگاه اوست ...

 

پس بنگر به خون سرخ حسین (علیه السلام)، و به بهانه ای گلگونی رگهای بریده اش... اینگونه است که کربلا را از عرش را به فرش آورده اند...

 

و شاید فرش را به عرش برده اند و آغشته به خون ثارالله کرده اند و آنگاه سرخی حنجر بریده و سری بر نی و نوای مصحفی که بر عرش و افلاک طنین انداز شده...

 

 و نگاه تو که باران خورده تقدیرت است و تقدیری خاکستری که نوشت نباشی،

 

نباشی در کربلایش...

 

در عاشورایش..

 

که اگر بودی... شاید خاکستر نشین  غربت می شدی...

 

و شاید...

 

سپاهی از کفر تو را به تزویر از آن خویش می ساخت و تو شرمنده و روسیاه از این تقدیر...

 

و اگر به نیرنگ شمشیرت می دادند تا به مبارزه طلبی عشق امروزت را؟ و رو در روی مولایت دشنه کین برکشی؟

 

و کسی چه می داند که تو آخر الامر حسینی باشی؟

 

ترس من از دل نیست ! از بی دلیست...

 

دل که نداشته باشی با کدام شجاعت، دم از ولایت حقه ی مولایت می زنی؟

 

با کدام درایت تدبیر می کنی بیچاره گی و سرگشتگی ات را در غبار سپاه ریا ؟

 

با کدام ذکاوت می اندیشی کدام راه است و کدام بی راه؟

 

با کدام بلاغت سخن به رجز سر خواهی داد با اشغیا دشت بلا؟

 

و تو در این وادی فنا و دار بی قراری ها پاره جان ناچیزت را به بهای خون عشق می دهی؟ یا در سراب رویایی ظلمت اسیر سیطره دنیا می شوی؟

 

کسی چه می داند که در صحیفه ات ازلی که در عهد الست آمده حکومت ری نقش بسته با تیر افکندن به شیرخواره؛ یا زخمی پیکر گشتن از سفاهت چاپلوسان طومار نویس کوفه؟

 

کسی چه می داند تو دنیایت را با عشق حسین (علیه السلام) معاوضه می کردی یا "'گندم" ری هم تو بس بود؟

 

باید بودی ؟

 

یا باید باشی و بشناسی و معرفت یابی که تو

 

 تا مرد بودن حبیب،

 

 تا سرسپردگی ساقی،

 

 تا شیدایی زهیر،

 

 تا قطعه قطعه شدن پیکر،

 

تا برنی شدن هفتاد و دو خورشید،

 

تا زخمهای خیام سوخته،

 

تا ستاره باران نگاه سه ساله در خرابه ...

 

تا به خون نشستن حجر شیرخواره...

 

 چقدر فاصله داری...

 

 و باید سالها فریاد "هل من ناصر" مولا را شنیده باشی تا عاشورا لبیک را نثارش کنی و بفهمی که صدا ، صدای آسمانی اوست...

 

***

 

وقتی در احد بر سر غنائم بیشتر صدایی به گوشت نرسد و رسولت بماند و فریادش و سپاهی از حیله...

 

وقتی شعله های خشم آتش زبانه می کشد از دری سبزتر از باب بهشت و خاکسترش کورت کرده و تو کر باشی و صوت حزین فاطمه (سلام الله علیه) را نشنوی...

 

وقتی ورق ورق و آیه آیه قرآن بر سر نی می کنند در صفین، باید صدای رسای علی (علیه السلام)را به گوش جان ادارک کنی ...

 

 و یا در جمل صدای بوق و کرنای خوارج گوش تو را پر نکرده باشد تا در محاصره جاهلان نهروان نجوای هل من معین مولا را بر جان دل بگیری...

 

و یا چشمت و گوشهایت باید بنگرد و بشنود نوای مظلومت حسن مجتبی(علیه السلام) در بین یاران و حتی در کاشانه خویش و تیرباران تابوت...

 

که اگر نشونی تو نیز نامه می نویسی و مولایت را می خوانی برای قطعه قطعه شدنش... برای  سر به نی کردنش... و برای اسب داونیدن بر پیکرش و برای شکستن حرمت خیامش...

 

و چون غبار فرو خفت، وامصیبتا سر دهی که مرا از کوفیان برائتی است ابدی و ... فریاد برمی آوری به لثارات الحسین (علیه السلام)

 

که اگر در کربلا باشی و در احد و صفین و ...

 

و صدا را نشناسی همان به که سرنوشت تو را به تاخیر انداخته تا رسوا نشوی...

 

که اگر بودی و سایبان بودی بر پیکری باز جفا کار بودی که بودن در عاشورا جوانمردی میخواست و مردانگی...که جانت باشد و جان مولا...

 

 و در غروب دشت بلا، هیچ نماند از تو و پیکرت در این دار فنا؛ جز جذبه نگاه مولا...

 

بنگر تو معرفت مرد میدان بودن را داری؟ آنگاه آرزو کن... کاش عاشورا در کربلا بودم...

۴ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۴ دی ۸۹ ، ۰۰:۰۶
ریحانه خلج ...
دریافت کد گوشه نما دریافت کد گوشه نما