بدان بی تردید در فصل شکفتن رویاهایم، تو در نقطه ی اوج ایستاده ای...
و من، حتی اگر در کوچه های خاکی غرور، زمینگیر شده ام...
فقط کافیست تا تـــو برایم، از آسمانِ آبیِ عشق بگویی...
آنگاه نغمه ی شوری می شوم به سویت
و تو، می شوی تعبیرِ رویای محالم...
پس دلانه بنواز،
تا ققنوس پر سوخته ی جان، از خاکسترِ خیالم برخیزد...
بوی سیب سرخ حوا، بهشت را از آدم ربود و به خاکش کشید...
اما، بوی سیب عشق تو...
افلاک را در دلــــــــِ اهل زمین رویاند...
ای تمام واژگان عشق، من تــو را فقط سکوت می کنم...
خوش به حالِ خشت خشتِ
حریم تــو...
بابی انت و امی یا ح ی س ن ...
عکس: قبر امام حسین علیه السلام بعد از برداشتن ضریح…
سـر بـه زانـوی خـیـال تـو هـلـالـی شـدهام
آن قـدر مـیـل بـه ابـروی تـو دارم که مپرس
از خـم مـوی تـوام رشـتـهٔ جـان مـیـگـسلد
آن قـدر تـاب ز گـیـسوی تـو دارم که مپرس
محتشم کاشانی
هر روز که می گذرد،
دفتر خاطره ها را با رویای نگاهِ آبی تــو، ورق میزنم...
و هر جا که می رسم نگاره ای از تــو، هستی ام را رویایی می کند...
دفتر تمام می شود... اما تــو تا همیشه ای...
نمی دانم این رسمی است که دنیا دارد یا ما آدمها!
اما فهمیده ام ...
بعضی حرف های شیرین از آدم های خیلی دور از تو، مرا به تو نزدیکتر می کند وُ ...
برخی حرف های تلخ از آدم های شاید در ظاهر، خیلی هم نزدیک به تو،
مرا از تو دور و دورتر می کند...
تلخ و شیرین و دور، مائیم و سخن های دنیایی...
تو همه امیدی، زلال و روشن؛ با طعمی از جنس نیایش می توان همیشه تو را چشید...
طعمی فرای زمین داری... نگفتنی...
دوری را که از وجود خویش برانیم؛ تو همیشه نزدیکترینی...
