ای روزها، وعده ی دیدار است... به من حق بده... حق بده دلم بگیرد...
دلــــــــــــم نگاه تو را بخواهد... و بخواهد که بخوانی اش..
دلم گرفته، کمی دست مهربانت را بر سرم بکش...
بغض هایم را ببین اشک می شود... همین جا، کنار حرف های نگفته ام...
کنار دل خسته و تنگم... کنار تنهایی بی انتهایم بی تو...
اما... در اوج دلتنگی هم که باشم...
پای روضه های تــــــو باید جان داد...
آن وقت است که دیگر دلی نیست، چه رسد به درد دلتنگی...
حتی اگر نباشی و نمانی...
چون گلی بر نسیم روشن آب، بر آوار خاطراتم خواهی ماند ...
از آن گل هایی که، هرگز عطرِ نابت فراموش نخواهد شد...
بوی سیب برای من وعده ی عاشقانه ی نگاه توست ...
همین که بر سر سال، وعده تازه میکنی بی استحقاق وجودم کافیست بدانم که نگاهم می کنی...
حتی اگر این از وهم باشد و خیال دلم؛ می دانم این پنج سالی که گذشت،
تــــــــو چون همیشه اهل کرامت بودی و من ...
بماند میان من و تـــــــــو...
دل صنوبریم همچو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست
اگر چه دوست به چیزی نمیخرد ما را
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست...
حافظ
روزی می رسد که تا ابد، صبح خواهد شد...
از آن روز، دیگر شبی نیست...
و خورشید از پس ابرهای دلتنگی؛ پرفروغ و بی بدیل درخشیدن را، به رخ هر چه تاریکیست خواهد کشید...
و بهار این بار، فقط تکرار گل نیست...
که نرگسی دل آرا به شکوفه، نشسته...
و همان بهار ابدی در راه است... راه دور نیست و چیزی به صبح نمانده...
و غنچه ها گل می شود، وقتی بیاید...
صبح را دریابید... بهار آمدنی ست...
تــو خورشیدی و دل، تشنه ی نور...
و سیرابی تشنگان، رسم است در سراپرده ی مهرت...
چون دلِ تنگ شکستن، ز شما روا نباشد...
پس دلم؛ آهوانه بی قرارِِ بندِ صیاد است...
و تنها به امید ضمانت تــو، شوق اسارت دارد و رهایی نمی جوید...
