اوج تمناها...

وقتی دلم به هر بهانه ای تنگ می شود...

چشم از آتش دلتنگی ها، تَر

و روح پَر می گیرد،

و دل تنگ را جایی جز اوج؛ نهایتِ آرزو نیست...

تــــــو، این روزها نهایت آرزویی و اوج تمنا...

و من مثل کبوتر سرگشته ی حریمت، منتظر اذن به نگاهی...

آدم هایی از جنس بهشت...

خیلی وقت است که دلم میگیرد در این کوچه های خاک گرفته و باریک دنیا...این دنیایی که هر روزش سخت می گذرد بر آدم های ساده ای که می خواهند خودشان باشند...
آدم هایی که برای تزئین و فریب دیگران، جلد مهربانی نشده اند! و خالص و ناب مهر می ورزند ...آدم های بی ریایی که برای بیشتر به دست آوردنِ دنیا، حاضر نیستند کمتر چشم بگشایند به دیدن اطرافشان...همه را دوست دارند از نور و روشنی نمی گریزند و غرق در تاریکی خویش نیستند...با مهر و ماه و آب و گیاه و پرندگان مهربان و یک رنگند... دلشان برای خوبی کردن تنگ نمی شود و سردی لانه ی گنجشک ها سرمای وجودِ آنهاست... آنهایی که در هر نسیم به دنبال عطر خوش گل ها، خوش بویی خانه ی دل خویش را به فراموشی سپرده اند و اسیر ظلمت نفس نگشته اند... آدم هایی که حسرت به دل از دنیا نخواهند رفت...چون چیز زیادی از دنیا طلبکار نیستند و همیشه دستانِ بخشنده ی دنیا بوده اند... آنهایی که قانعند به عشق ورزیدن های مدام به تمام موجودات عالم و این عشق آنها را، به سراپرده ی معشوق ازلی می رساند...که خوش گفته اند: عاشقم برهمه عالم که همه عالم از اوست...
آدم های مهربان، از جنس بهشت هستند، آنها تنها موجوداتی هستند که دلخوش می کنند که هنوز هم با تمام دلتنگی ها دنیایی، زیر چتر روزمرگی ها و هوای دودی و غبار آلود می توان اکسیژن زنده بودن را جذب کرد برای ادامه...

 

 

پ.ن:زمستانی سرد فرا رسیده و دستان گرم ما باید به شاخه های مهربانی آذین شود و به چراغ روشنی بدل گردد برای آرامش تمام ذرات عالم... گنجشک ها را دریابید...

 

زمستان فصل توست، فصل نرگس...

نسیم صبح به پاداش، جان من بستان
ببر به حضرت جانان سلام منتظران...



این نسیم سحرگاهان نیست که عطر تو دارد...
در این روزهای فصل سرد و بی باران،
و در دشت های اندوه خیال ابری ما...
روزی خواهد رسید که، آفتاب روی تو طلوع خواهد کرد...
زمستان فصل توست، فصل نرگس...
و ما قرن هاست اشتیاق روی تو را،
در بوی نرگس های مست میجویم...

 

... نقطه ...

دلِ تنگ، تنها با یاد ح س ی ن عطر گشایش میگیرد...
.
.
.
یک عمر است همه حرفهایم، سه نقطه دارد...

مثل نامت و تمام دلم، که تویی ...

 

دنیای ما را بی تو پایانی نیست...

می گفتند اول همین زمستان نرسیده و پس از یلدایش، آخر دنیاست!
و نمی دانستند وقتی تو دنیا را با خونت آغاز کردی پایانش باید منتقم تو بیاید تا تمام شود...
دوبال ملکوتی شیعه، سرخی خون تو و سبزی بالِ انتظار را نادیده گرفتند و خطایشان همین بود که نمی دانستند که خون خدا را نمی توان به فراموشی سپرد...
می گفتند دنیا تاریک می شود و خورشید می گیرد! و فراموش کرده بودند که در عاشورای تو رنگ آسمان خون شد و خورشید گرفت و از دل آسمان خون بارید...
و این ها فراموش کرده اند این دنیایی که به بودنش مفتخرند به بهانه ی کسانی خلق شده که تو نور دیدگان آنانی... و عجیب نیست وقتی تو را نمی شناسند نداند که، وقتی عبا به مسلخ عشق بردی دنیا خاک بر سر شده... و این دنیایی که دم از اتمام آن می زنند دنیای آنهاست...
و ما همچنان امیدوار و در انتظار، هنوز منتظر رویت روشنترین خورشیدی هستیم که روزی شاید، بسیار نزدیک... از پسِ ابرهای تیره ی ظلمت طلوع خواهد کرد و حقیقتِ خون سرخ خدا را بر تارُک بلند هستی با شعاعی از نور آسمان ها منعکس خواهد کرد...
و چنین است که در تحقق وعده ی الهی، تقویم معجزات خدا همیشه تکرار شدنی ست، گرچه شاید برای آنهایی که تو را نمی شناسند نامش پایان دنیا باشد...