وقتی تـــو در رویاهای سحرگاه،
و درآن سوی پرده ی تارِ انتظارم، رخ می نمایی...
هوای دلـــ، می کشد مرا به شیدایی...
آنجایی که، در حوض فیروزه ای خاطراتم، تـــو را همچون ماهی سرخی نقاشی می کنم...
تا با هر حرکتِ تـــو، در دنیای من، زندگی جریان یابد...
فقط در خاطراتم نمان، بیا و گاهِ بودنت را، برایم تکرار کن؛
نترس زندگــــــــی من...
تـــو تکراری نخواهی شد، زیرا هرگز برای بودنم، تکرار نشدی...
و این منم که، بُوم اشتیاقم را میان حوض نگاه تـو ، برای همیشه جا گذاشته ام ...
دوری تـــــــو، چقدر طعم مرگـــ می دهد!
این گل هم پژمرده و گلدانش خشکیده
از وقتی تــــــو نیستی ...
انگار کسی آبش نداده بود ...
رفتی و طراوتی نیست بی تــــــو، تا ابد...
این روزها بی تـــــــو ؛
نه درد های مزمن التیام می یابد...
و نه زخمِ کهنه خوب می شود،
هوای دلـــــــــ ما هیچ، بگذار ابری بماند؛ اما...
چرا به خاطر گنجشک ها،
باران پشت پنجره، بند نمی آید؟
می دانی...
اگر تـــــــو در آسمانِ رویاییِ آزادی نباشی،
پرنده ی دلـــــــــم، همه ی آرزویش، قفس می شود؟
برف نمی بارد... بی تـــــو، اما...
زمستانی در دلم، برپاست...
حتی در رهایی...
من اما به اندازه یک پرنده هم؛ تـو را در دلم داشته باشم کافیست...
قفس تنگ دلم خالی شده از نبودن های تـو ...
تا دیروز فقط زمین بود که قفس می نمود...
اما، از امروز هر جا که تـو نباشی، قفس من است...
