فقط با تو می توان گفت...

بال و پری نیست مرا...

دست نگیری، سخت فرو خواهم افتاد...

طوماری بلند، از حدیث فراقش در دل دارم،

که فقط برای تو نگاشته ام...

کلمات نابی هست که،

فقط برای تو، می توان نوشت...

و حرف هایی هست که، فقط با تو می توان گفت...

پرنده ی دلتنگِ آسمانت را،

باز نغمه ی تنهایی ها و اندوه روزگار؛ در خویش بلعیده است...

در فراز نگاهش کن، که در فرود هم؛

تنها تو راز دار و بینایی...

 

 

+ ...ما یُمْسِکُهُنَّ إِلاَّ الرَّحْمنُ إِنّهُ بِکُلِّ شَىْء بَصِیرٌ ...ملک/19
این پرندگان را در آسمان جز خداى رحمان نگه نمى دارد، او نسبت به همه چیز بینا است...

 

ستاره ی نگاهت، دمیدن صبح امید است...

هر شام که از فراقش می گذرد...

نگاه تو، تنها ستاره ی دوریست که به شب های تارم لبخند میزند...

و من با ستاره ی امید و یقین به تــــــو؛ بی هیچ شک و بیمی؛

هر روز،به سوی طلوع نورت،¹ چشم های خیسم را میدوزم،

و می دانم خوانده ای، تا دوباره احیایم کنی...

می دانی، وقتی هر صبح...

تنِ غفلت زده از خواب² روزگار را، از رختخواب اندوه های دنیا بیرون میکشم

و به سینه ی سجاده ی مهرت می سپارم، ایمان دارم به نگاهت؟ای همه بود و نبود،

میدانی هنوز از آن روز الست که جام مِی عشقت را بلی³ دادم منتظرم...

منتظر و مشتاق نگاه تو؛

تا از ورای آسمانِ غمگین دلم،

هر سپیده به بزم آرامش⁴بخوانیم ...

و من هر صبح، یک مشت نور مهمانت شوم،

تا روزی کـه بر سر وعده گـــاهِ عشقی جـاودانه،

و در آن صبح موعود⁵ ،دوباره از نو؛ در آغوشت زنده شوم...

 

 

1. اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ...خدا نور آسمانها و زمین است... ^{سوره نور/35}

2. الله یتوفی الانفس حین موتها و التی لم تمت فی منامها فیمسک التی قضی علیها الموت و یرسل الاخری الی اجل مسمی ان فی ذلک لایات لقوم یتفکرون... خداوند نفوس را در حین موت، و آن که نمرده است، در حین خواب، به تمام و کمال دریافت می کند، پس آن کس را که مقرر شده است بمیرد نگه می دارد و دیگری را تا مدت معینی باز می فرستد. ^{سوره زمر/42}

3. أَلَسْتَ بِرَبِّکُمْ قَالُواْ بَلَى... آیا من پروردگار شما نیستم؟ گفتند: چرا ...^{سوره  اعراف/172}

4. أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ ...آگاه باشید که دلها به یاد خدا آرامش می یابد...^{سوره رعد/28}

5. مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَلَیْسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ... وعده آنها صبحگاه است آیا صبح نزدیک نیست ..^{.سوره هود/81}

مومن شده ام به نگاهت...

قدر است... دست هایم را می کشم به سینه ی تفتیده ی شب های داغ آسمان تابستان... و التماس می کنم به خشکی چشمانی که سخت شده اند... و از دل ستاره های دور دست، قدری می طلبم برای الماس های اشک... می دانی گاهی در دل شلوغی ها می توان تو را یافت و گاهی در عمق تیره ی سختی و تلخی و تنهایی...

پرنده ی خسته ی وجودم، اینک در انتهای کوچه ی تنهایی، بر اوج آسمانت نشسته و با بغضی عجیب دلگیر، منتظر نگاه توست...

تویی که برایت فرقی نمی کند در کنج یک خانه با تو نجوا کنم و یا در حرمی امن، صدایت بزنم... تویی که دلشکسته ی گناهکارتر را بیشتر پاسخ میدهی... آمده ام اعتراف کنم به خستگی و دلتنگی و یه عمر گناه... از تو می خواهم بیایی و دستان خسته ی مرا بگیری به لطف، و از سر رحمت همیشه ات، بار سنگین این دوش خمیده ام را برداری و مرا رها کنی، تا بار دیگر پر بگیرم به سویت... و خودت آرامم کنی به نگاهت، که جز خانه ی مهر تو، خانه ای نمی شناسم که صاحبش را بخوانم برای مرهم گذاردن بر درد های بی نهایت و ترمیم پر و بال و دل شکسته ام... و سخت ایمان دارم که این بار هم، نگاهم می کنی...

 

گل عشقت...

تابستان است و داغی آسمان و زمین...آنقدر این روزهای درهم، مشغولیت ذهنی و فکری دست و پای آدم ها را گرفته که فراموش می کنند سری به هم بزنند... حتی فرصت مجازی این پیامک های گوشی و خط های همراه اول و دوم و غیره هم ناهمراه شده اند... و کسی دیگر حوصله ندارد سراغی از تو بگیرد... خودت هم حسِ پاسخ دادن به پیامک های درهم و برهم برخی مخاطبان را نداری...اصلا میان این همه انبوه خالی و پوچ دنیا دنبال جایی دنج برای خلوت با خودت می گردی...دوست داری جایی آرام تکیه کنی به آسمان، خودت باشی و خودش ...مفاتیح دستت میگیری اما دلت آرام نیست... قرآنش... اصلا هیچ چیزی دلخوشت نمی کند به نگاهی... دلت میخواهد نرم نرمک بنشینی و قصه ی پر غصه دلت را فقط برای خودش بگویی... اصلا دنبال مخاطبی از جنس آسمانی! کسی باشد که همه ی حرفایت را درِ گوشی به او بگویی و او هم بگوید آرام باش آرام جان، شنیدمت... و تو در لذت این شنوایی او غرق شوی و آرام... چقدر خوب است تو هستی، چقدر خوب است تو را دارم و اینجا را... و ترنجی که هر چه رنج است را در آن می نگارم و باز هم همه حرف هایم را به تو می رساند... راستی میدانی این روزها، رایحه ی دل انگیز ماهت هم مرا عوض نکرده؟ هیچ چیزی سبب تغییر حال دلم نمی شود... کم کم، دارم فکر می کنم گلدان خالی دلم بدون خاک شده و هیچ گلی در کویرش نمی روید ... نه گل یاد تو و نه گل عشق... راستی چقدر خوب است آدم عاشق باشد... دنیا برایش رنگی دیگر داشته باشد ... اصلا دنیایش رنگی بشود با عشق... آدم عاشق همه چیز دارد... و میان این همه چیز من فکر می کنم تو چیز دیگری... کاش می شد باران می بارید و سرشار عشقم می کرد...آخ که چقدر خسته ام از این ای کاش ها...میدانی چقدر دلم می خواهد دچار باران بشوم؟ اصلا دلم می خواهد من هم عاشق تو باشم... چرا همیشه تو فقط عاشقی؟ وقتی دلتنگ می شوم پناه می برم به جایی که سرشار از لیلاست... آنقدر که از لذت عشقت می گویند، دیوانه میشوم میان این همه لیلی... اگر بدانی چقدر دلم میخواهد، برای یک بار هم که شده لیلای قصه ی مجنونم کنی... راستی نمی شود این شب قدری که می رسد مرا هم بخوانی تا لیلایت شوم؟؟

 

گذر تـــــو از من...

روزهاست نشسته ام روبروی سفره ی بلند ماه رحمت تو

و هر شب چای تلخ می نوشم و سحرهای دلتنگی و افطارهای بی تویی را طی میکنم...

این روزها دلم یک آسمان امید* می خواهد... با اینکه می گویند، تلخی ایام هم میگذرد...

اما آنچه که من منتظرش هستم، گذر تـــــو، از من است...

نه گذر از این ایام تلخ...

 

 

*قل یا عبادی الذین أسرفوا علی أنفسهم لا نقنطوا من رحمة الله إنّ الله یغفرالذنوب جمیعاً إنّه هو الغفور الرحیم؛^53/زمر
بگو ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده اید، از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همة‌گناهان را می آمرزد