گوشه ی چشمت...

این روز ها، مثل شیشه ای شکسته ام و دلم هزارن قطعه ...

دیر زمانی ست در اوج به سکوت نشسته ام، بی آنکه شوقی برای لب گشودن در من موج زند...

چهره ام را با نقاب لبخندهای مصنوعی پوشانده ام تا از قاب رُخم، کسی درون خسته ی مرا نخواند...

 و هنوز که هنوز است؛ چشمان خسته ام در عمق دلتنگی ها، غرق در بی خوابی است...

و این سحرها که در میان انبوه خاکسترِ خاطرات تلخ نشسته ام،

و در میان بغض ها... گاه و بی گاه، دلم می شکند،

به یاد می آورم که بی تو،

سال های سال است، من در دریایِ بی کسی ها ناامیدانه دست و پا میزنم...

و اما خوب می دانم اگر هنوز هم دوام آورده ام، نظری هست، فراسوی سکوتم...

و من دلخوشم به همین نگاهت...

مگر نه این است که تو در دلی و صاحبِ دل های شکسته...

یعنی می شود به یک نگاه آخرت؛ دلم را زیر و رو کنی،

و بغض این سال هایی که مدام میچکد از سقف چشمانم، ببری...

و این دلِ نا آرام و هزار قطعه ام را؛ برسانی به ساحل آرامش یادت؟

می شود که اینبار هم، تکه تکه ی این دلم را به تو بسپارم و

تو جمع کنی شکسته های وجود مرا

و به گوشه ی چشمی، بنوازی اش تا ابد...

 

 

دیگر تو نیستی...

این بار هم نشسته ام در خود کز کرده ام بی تو... فیلم زندگی تمام نمی شود... خودم را پرت می کنم در آغوش دعاهایت و اشک میریزم به پهنای صورت...دارم فکر می کنم اگر بودی دنیای من چیزی کم نداشت ... اگر دوست داشتنت ادامه داشت ... اگر بودی... اگر ... اگر... اگر... خسته ام از این بخت و پیشانی... چشم های متورم و سرخم را نمی بندم وقتی پلک هایم شوره زده از این همه نبودنت... امروز فیلم آن روزهای شاد بودنت را مرور کردم... حس غریبی بود بغض جایی نداشت، در میان هق هق سینه سوخته ی من... حنجره ام زخم شده این روزها... دارم فکر میکنم تلخ است آدم عادت کند به بودن ها... به هر "بود"نی که روزی نا"بود" می شود... فکر کن، مثلا عاشق بشوی! عشق میشود سَم، و تمام وجودت را فرا می گیرد. و تلخی و این همه گسترده بودنش را فقط وقتی می فهمی که نیست... وقتی نبود تمام بدنت درد می شود ... و احساست تمام دقایق نبودنش را زجر میکشد و گاهی انگار تو نفس نمی کشی... و این روزها که سخت، در بی هوایی ها جان می کَنم، فقط خودم را غرق می کنم در خاطرات خوبِ آن روزهای بودنت... وقتی برایم دعا می کردی... میخواستی شاد باشم و من سرانگشتان تو را می بوسیدم... وقتی میگفتی آدم خدا را داشته باشد که تنها نیست... وقتی ... آخ چقدر دلم تنگ است... چقدر بی تو، تنهایم... چقدر عجیب دلم می خواهد سیبی را گاز بزنم که تو، برایم پوست کنده باشی... چقدر در حسرت نگاه تو مانده ام این روزها... بغض میکنم از اینکه، باز یادم می آید در پشتِ پرچین خاطراتم، کسی بود که با تمام مهربانی اش، نمی دیدمش و او چقدر مرا دوست داشت و من نمی دانستم... چقدر برایم آرزو داشت... محبت گمشده ام را کجا بجویم، که در این دایره ی تنگِ دنیای خستگی های من، دیگر تو نیستی...

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت...
وز بستر عافیت برون خواهم خفت...
باور نکنی خیال خود را بفرست ...
 تا در نگرد که بی​تو چون خواهم خفت...

 

توبه از تو...

حالا که رنج مرا تا تو کشانده می خواهم حقیقتی را فریاد بزنم... می خواهم بگویم، من از رنگ و روی تاریخ و از خاطراتی که مدام تو را درگیر می کند در اندوه های گذشته بی زارم... از رفته ها و از نمانده ها، از روزهای سخت و تلخِ تقویم... از این همه تفاهم پوچ و بی اختیاریِ اندیشه... از این همه خواستن ها ی احساسی و بی سرانجام... از رویدادهای که مجبورم می کند سنگ صبور شوم... اصلا این روح تب کرده ی من دیگر توان مبارزه ندارد. دیگر طاقت ندارد، تا در مجال فریب حقیقت شما ادمک ها، غرق شود. این روزهای تلخ، هم زخمه ای زده به باور و اعتمادی که داشتم... چنگ زدن به صورت رویای آدم ها شاید ساده باشد، اما عاقبتی که در این هجوم نصیب میشود، چیزی نیست جز نهایت درد... من بازخواهم گشت به درون خویش، به تو... به حقیقتی فراموش شده... با خود عهد بسته ام، بگریزم از این همه بی زاریِ پر تکرار... به من حق بده تا گریختن را راهی کنم برای فرار از آنچه یاد تو را، در من زنده می دارد و مدام خاطره می شود...من توبه می کنم از تو... و دیگر سیبِ هیچ درخت ممنوعه ای را گاز نخواهم زد، تا بیرون شوم از خویش و بهشت تو... و از امروز می گریزم از خوشی های بودنش و در دامن امنی به پناه خواهم رفت که هیچ آدمی در آن ورود نکند؛ و تا همیشه ی بودنم تمام وجودم بشود فقط، او...

 

ناگزیر از سفرم بی سر و سامان چون باد
 به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد...
_{فاضل نظری}

 

نقطه اوج پرواز...

از زمانی که آغازِ راههای پیش رو دشوارتر شده اند،

حس میکنم، گام هایم برای ادامه از همیشه استوارترند،

اما...

برای حرکتی عظیم به سوی تــــــــو،

 و رسیدن به نقطه ی اوجِ پرواز...

باید آرامشِ گنجشکِ دلـــــــ را، وسعت داد...

 

 

تمام من در آستانه ی نگاه لطیف تو، تبدیل می شود به تـــــــــو...

تنهایی با بی کسی فرق دارد... تنها که باشی شاید در اوج افکار تلخ روزنه ای با بودن کسی گشوده شود... کسی که مثل هیچکس نیست... گاهی حذف آدمهای اطرافت تو را بی کس میکند! و گاهی تنهایت میکند! تنهایی انقدر هم بد نیست گاهی آرام تو را میشکند... خستگی از دنیا را نصیبت میکند اما خوب که می نگرم این ها همه پل میشود به سوی تو... تویی که همه کس می شوی... همه چیز می شوی برای هر دقیقه برای هر ثانیه برای هر دردی دوا می شوی... چقدر خوب است من تو را دارم بانو... می آیم و کنار پنجرهای خسته ی روزگار در میان صحن رویایی تو کبوتر می شوم... پر می گیرم... پروانه می شوم دورت، پر و بال می زنم... شمع می شوم و میسوزم از اشتیاقت... درد میشوم و از انتهای سکوتم فریاد می کشم... خیال میشوم و تو را می خوانم به فریادی... و باز میگردم و دوباره از نو شروع میکنم بودنم را... من در کنار تو آغاز می شوم، پیدا می شوم؛ پنهان میشوم آزاد و رها می شوم... در کنار تو، به خدا میرسم و از خویش می رهم... در کنار تو دارا می شوم و امید می گیرم و زنده می شوم به عشقت... من به خیر و برکت و رحمتی کریمانه چشم می دوزم که، در میان دلشکستگی آرام گرفته؛ من تو را خیال می کنم و تو مرا رها می کنی ...

اصلا تمام من در آستانه ی نگاه لطیف تو، تبدیل می شود به تـــــــــو...