ظاهر دوست...
زیبایی ظاهری؟؟؟
داشتم با خودم فکر می کردم آخه اصولا فکر هم چیز خوبیست...
به ظاهر همه ی دوستان دور و نزدیکم!!!
می فرمایید این هم شد فکر؟؟؟
اما همه ی دوستانم به نوعی از نظر ظاهری زیبا هستند...
یعنی به نظرم همه دوستانم زیبا هستند آن هم از نوع خیلی زیبا...
دیگران هم این عقیده رادر مورد دوستانم دارند و می گویند همه خوشگل هستند برخلاف خودت!!!
که اصلا برام مهم نیست!
دروغ نمی گویم...
زیبایی دوستانم بر خلاف ظاهرشان که دیگران را تحت تاثیر قرار داده چیزی نیست که من را جذب آنها کرده باشد حالا نمی دانم چرا؟
اما علت انتخاب آنها که همه برایم عزیز و خیلی قابل احترام هستند ظاهرشان نبوده ...
هرگز...
چون اول شیفته ی اخلاق و معرفت و منش و مهربانی آنها شده ام و بعد دیدم زیبا هم هستند...
دنیا زیباست... اما ظاهر زیبا را چه سود؟ (سید مرتضی آوینی)
از نگاه هر کس دوستی معیارهایی دارد و برای من معیار اول اخلاق است خیلی دوستان هستند که در کنار ما بنا به دلائلی ماندگار نمی شوند اما در دل می مانند یادم نمی رود خوبی هایشان از بس خالصانه بوده...
شما هم دوستان زیادی دارید حتما دلیل خاصی برای انتخابشان دارید اما به نظر شما این سوال ذهنم را کدامتان می توانید پاسخ بدهید؟
آیا ظاهر می تواند دلیل موجه برای انتخاب دوست باشد؟؟؟ از اینکه پاسخ می دهید سپاسگزار هستم...
+ این مطلب را برای این نوشتم که امشب، شب تولد یکی از دوستان ماندگارم است کسی که خیلی مطالب را از ایشان آموختم و تا سالها در دلم خواهد ماند...
سپهرای عزیزم کاملا با این حرفت مخالفم شما اصلا زشت نیستی هر کسی هم گفته از حسادتش گفته. همه یه زیبایی دارن یه زشتی.به قول یکی از دستان خیلی عزیزم باطن آدم خیلی مهمتره تا ظاهرش که شکر خدا شما هر دوشو داری.میدونی که من اهل تعارف یا تعریف بی خودی نیستم و مثل خودت آدم رکی هستم.
یه چیزه دیگه ببخشید بازم ببخشید من دور برتو تا حدودی دیدم تا اون قدری که با هم هستیم ،اونوقت کدوم یکیشون زیباتر از شمان؟؟؟؟ والا من که ندیدم.
سپهرای عزیزم دیگه اینجوری نگو خدایش بهم بر میخوره و ناراحت میشم و خدا هم ناراحت میشه از این گفته ی تو(ناشکریه بخدا)