روزی می رسد که تا ابد، صبح خواهد شد...
از آن روز، دیگر شبی نیست...
و خورشید از پس ابرهای دلتنگی؛ پرفروغ و بی بدیل درخشیدن را، به رخ هر چه تاریکیست خواهد کشید...
و بهار این بار، فقط تکرار گل نیست...
که نرگسی دل آرا به شکوفه، نشسته...
و همان بهار ابدی در راه است... راه دور نیست و چیزی به صبح نمانده...
و غنچه ها گل می شود، وقتی بیاید...
صبح را دریابید... بهار آمدنی ست...
تــو خورشیدی و دل، تشنه ی نور...
و سیرابی تشنگان، رسم است در سراپرده ی مهرت...
چون دلِ تنگ شکستن، ز شما روا نباشد...
پس دلم؛ آهوانه بی قرارِِ بندِ صیاد است...
و تنها به امید ضمانت تــو، شوق اسارت دارد و رهایی نمی جوید...
وقتی تـــو در رویاهای سحرگاه،
و درآن سوی پرده ی تارِ انتظارم، رخ می نمایی...
هوای دلـــ، می کشد مرا به شیدایی...
آنجایی که، در حوض فیروزه ای خاطراتم، تـــو را همچون ماهی سرخی نقاشی می کنم...
تا با هر حرکتِ تـــو، در دنیای من، زندگی جریان یابد...
فقط در خاطراتم نمان، بیا و گاهِ بودنت را، برایم تکرار کن؛
نترس زندگــــــــی من...
تـــو تکراری نخواهی شد، زیرا هرگز برای بودنم، تکرار نشدی...
و این منم که، بُوم اشتیاقم را میان حوض نگاه تـو ، برای همیشه جا گذاشته ام ...
السلام علی الربیع الانام و نضرة الایام
سلام بر بهار دل ها و خرمی ایام…
باران بهارانم،
وقتی ربیع یعنی تــــــــــو ...
پس چگونه باور کنم،بهاری را که بی تــــــــــو می آید؟
+در کتاب «مجمع البحرین»، ربیع را باران بهاری عنوان می کند…
ز عطرِ حریم تو اگر دوریم،
دلخوشیم به نسیمِ گاه گاهِ نگاهت...
خوب میدانم از هر که تـــو دل بردی، خرابِ عشقت شد...
پس بنگر ما را ؛ به نگاهی...
که دلها، خراب آیاد تـــوست...
