چشمانت را بر اشک بشوی، ای جان خسته از تلاطم دنیا...
که کاروان عشق؛ بدون قافله سالار می رسد به دشت بلا...
چهل وادی داغ و اندوه را،
جز زیبایی ندیدن،
تنها نگاهی از چشمان زینبــــ می تواند و بس...
بسم رب الحسین...
قال الله تعالی: «...فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ إِنَّکَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً»
از خویش رها شو و با عشق درآمیز،
و چون به میقاتِ ماه "مُحرَم" وارد شدی،
اِحرام بربند که مُحرِمی!
گرد "عاشورایش" بسیار طواف کن،
و چون در کوی معرفتش بیتوته کردی،
بسیار خدا را بخوان،
تا تو را به وادی جنون کربلا راه دهند..
و چون به کربلا رسیدی، تا ابد وقوف کن!
و با اشک های روان بگو:
لبیک یا حسین...
تا بر کشته اشک های روان مَحرمِ اسرار شوی...
طبقه بندی موضوعی
-
دل نگاره
(۲۳۷) -
سکوت نگاره
(۱۲۷) -
خون نگاره
(۱۰۷) -
باران نگاره
(۱۲۱) -
مهر نگاره
(۵۹) -
یاس نگاره
(۱۵) -
عشق نگاره
(۰) -
نقطه نگاره
(۵)
دلـــِ شکسته، سرزمینی دارد به وسعت نگاه تو...
و باران، تمامِ آرزوی ابرهای آسمانِ دلـــتنگی ست...
وقتی بباری حدیث رویش آغاز می شود از تو...
ببار بارانم، تا بروید عشق، بر درخت جان...
خیلی وقت است که دلم میگیرد در این کوچه های خاک گرفته و باریک دنیا...این دنیایی که هر روزش سخت می گذرد بر آدم های ساده ای که می خواهند خودشان باشند...
آدم هایی که برای تزئین و فریب دیگران، جلد مهربانی نشده اند! و خالص و ناب مهر می ورزند ...آدم های بی ریایی که برای بیشتر به دست آوردنِ دنیا، حاضر نیستند کمتر چشم بگشایند به دیدن اطرافشان...همه را دوست دارند از نور و روشنی نمی گریزند و غرق در تاریکی خویش نیستند...با مهر و ماه و آب و گیاه و پرندگان مهربان و یک رنگند... دلشان برای خوبی کردن تنگ نمی شود و سردی لانه ی گنجشک ها سرمای وجودِ آنهاست... آنهایی که در هر نسیم به دنبال عطر خوش گل ها، خوش بویی خانه ی دل خویش را به فراموشی سپرده اند و اسیر ظلمت نفس نگشته اند... آدم هایی که حسرت به دل از دنیا نخواهند رفت...چون چیز زیادی از دنیا طلبکار نیستند و همیشه دستانِ بخشنده ی دنیا بوده اند... آنهایی که قانعند به عشق ورزیدن های مدام به تمام موجودات عالم و این عشق آنها را، به سراپرده ی معشوق ازلی می رساند...که خوش گفته اند: عاشقم برهمه عالم که همه عالم از اوست...
آدم های مهربان، از جنس بهشت هستند، آنها تنها موجوداتی هستند که دلخوش می کنند که هنوز هم با تمام دلتنگی ها دنیایی، زیر چتر روزمرگی ها و هوای دودی و غبار آلود می توان اکسیژن زنده بودن را جذب کرد برای ادامه...
آدم هایی که برای تزئین و فریب دیگران، جلد مهربانی نشده اند! و خالص و ناب مهر می ورزند ...آدم های بی ریایی که برای بیشتر به دست آوردنِ دنیا، حاضر نیستند کمتر چشم بگشایند به دیدن اطرافشان...همه را دوست دارند از نور و روشنی نمی گریزند و غرق در تاریکی خویش نیستند...با مهر و ماه و آب و گیاه و پرندگان مهربان و یک رنگند... دلشان برای خوبی کردن تنگ نمی شود و سردی لانه ی گنجشک ها سرمای وجودِ آنهاست... آنهایی که در هر نسیم به دنبال عطر خوش گل ها، خوش بویی خانه ی دل خویش را به فراموشی سپرده اند و اسیر ظلمت نفس نگشته اند... آدم هایی که حسرت به دل از دنیا نخواهند رفت...چون چیز زیادی از دنیا طلبکار نیستند و همیشه دستانِ بخشنده ی دنیا بوده اند... آنهایی که قانعند به عشق ورزیدن های مدام به تمام موجودات عالم و این عشق آنها را، به سراپرده ی معشوق ازلی می رساند...که خوش گفته اند: عاشقم برهمه عالم که همه عالم از اوست...
آدم های مهربان، از جنس بهشت هستند، آنها تنها موجوداتی هستند که دلخوش می کنند که هنوز هم با تمام دلتنگی ها دنیایی، زیر چتر روزمرگی ها و هوای دودی و غبار آلود می توان اکسیژن زنده بودن را جذب کرد برای ادامه...
پ.ن:زمستانی سرد فرا رسیده و دستان گرم ما باید به شاخه های مهربانی آذین شود و به چراغ روشنی بدل گردد برای آرامش تمام ذرات عالم... گنجشک ها را دریابید...
نسیم صبح به پاداش، جان من بستان
ببر به حضرت جانان سلام منتظران...
این نسیم سحرگاهان نیست که عطر تو دارد...
در این روزهای فصل سرد و بی باران،
و در دشت های اندوه خیال ابری ما...
روزی خواهد رسید که، آفتاب روی تو طلوع خواهد کرد...
زمستان فصل توست، فصل نرگس...
و ما قرن هاست اشتیاق روی تو را،
در بوی نرگس های مست میجویم...
ببر به حضرت جانان سلام منتظران...
این نسیم سحرگاهان نیست که عطر تو دارد...
در این روزهای فصل سرد و بی باران،
و در دشت های اندوه خیال ابری ما...
روزی خواهد رسید که، آفتاب روی تو طلوع خواهد کرد...
زمستان فصل توست، فصل نرگس...
و ما قرن هاست اشتیاق روی تو را،
در بوی نرگس های مست میجویم...
دلِ تنگ، تنها با یاد ح س ی ن عطر گشایش میگیرد...
.
.
.
یک عمر است همه حرفهایم، سه نقطه دارد...
.
.
.
یک عمر است همه حرفهایم، سه نقطه دارد...
مثل نامت و تمام دلم، که تویی ...
