بی قرار توام...

بال می خواهم، برای پریدن و رسیدن...

برای سکوتی که تمنای تسکین درد را، در من فریاد میکشد...

و برای رسیدن به آخرِ جاده ی آرامش؛ تو بمان...

بمان و تکیه گاه خیالم باش...

بمان که، سالهاست در انتظار؛ و بی قرار توام...

تا نیایی مرا قراری نیست...

 

 

وقتی از تو خبری نیست یعنی؛ تمام!...

 

چتری بر دوش دلتنگی هایت نگیر...

بگذار باران که می بارد، دلت زنده شود به عشق

کسی چه میداند؟ شاید با این باران بیاید...

باران، قطرات درشت صبوری اش را بر پنجره های تکرارِ خاطراتِ تو می کوبد...

و من همچنان سخت، این حجم سنگینِ سکوتت را تجربه می کنم...

اما...این شب ها هم بگذرد، کار دلــــ تمام است...

و شاید شیواترین  ترجمه ی تمام، یعنی عمق بی خبری از تو، در اوج اندوه...

وقتی از تو خبری نیست یعنی؛ تمام!...

ماهی سرخ دلم...

سالهاست بیرون افتاده ام؛

از قاب آسمان آبــــــی نگاهت …

شاید بلند پریده بود ، ماهی سرخ دلم…

 

بغض کال زمستان...

ت

بی هیچ ابری
آسمان را در اختیار گرفته،
شاخه های خشکیده...
صدای خش خش برگها گم شده است اینجا...
و پاییزی دیگر رنگ می بازد در دل تنهایی ها...
و روزگاریست زمین بی تو در انتظار رسیدن بغض کال زمستان است...
خدا کند امشب، آسمان ابری شود و دلتنگی ببارد از دلش...

 

آفتاب روشن عشق...

باز هم سحر است و عطر تو پیچیده در آسمانها ... این چندمین سحر جمعه هاست که بی تـــــــو آغاز میشود؟هنوز اذن نداده اند که این جمعه ی در راه، بیایی؟امشب میان غوغای بال ملائک، زیر آن قبه ی عاشق، حرفی از امضا نشد؟ یا ایها العزیز... با که واگویه کنیم که دردهای روزگار ما بی شما مداوا نمی شود؟و داغ دل ما از تکرار هر آدینه تازه تر می شود...و هر غدیر و در آستانه ی مُحرم عشق به سودای مَحرم شدن ، به انتظار تو می نشینیم و باز سرافکنده تر از گذشته های تلخ، دست خالی بازمی گردیم به وادی دل های سوخته ی خویش... ای صاحب تمام خوبیها وقت آن نرسیده که دل خسته ی ما را در آغوش مهرت آرامش بخشی؟زمان آن فرا نرسیده که بشارتمان دهی به التیام زخمهای خون خدا؟ای آفتاب روشن عشق، خودت بیا و برای صبر دل های بی قرار ما قرار باش... چشمان به خون نشسته کاروان دل، در انتظار تحقق وعده صبح صادق است... و ما دلخوشیم به طلوع آفتاب صبح آدینه ای دیگر... شاید این صبح تو بیایی و شعاع نور آفتاب در درخشش بی بدیل تو ناپدید گردد...