تا به کِی سوختن...

تمام شمع جانم،

در حسرت پرواز پروانه وارت،

ذوب شد و سکوت و خاموشی، دلم را فراگرفت...

حالا خودت بگو، با این همه خاموشی و تمنای مدامِ فراموشی ات...

تا به کِی در تب نگاهت، سوختن و لب دوختن؟