خاکسترِ خیالــــ...

بدان بی تردید در فصل شکفتن رویاهایم، تو در نقطه ی اوج ایستاده ای...

و من، حتی اگر در کوچه های خاکی غرور، زمینگیر شده ام...

فقط کافیست تا تـــو برایم، از آسمانِ آبیِ عشق بگویی...

آنگاه نغمه ی شوری می شوم به سویت

و تو، می شوی تعبیرِ رویای محالم...

پس دلانه بنواز،

تا ققنوس پر سوخته ی جان، از خاکسترِ خیالم برخیزد...