همچون انار، خونِ دل از خویش میخوریم ...
غم پروریم؛ حوصلهٔ شرحِ قصه نیست...
از رسیدگی نیست... از غصه ی برهنگی درختان است که، انارها دلشان می ترکد…
آه از این روزهای بی گذر در انتظار ...روزهایی که آسمان دلش پر است و لبریز از باران...
و شاخه ها در انبوه برگریزان میرود تا هستی و حیاتش را وانهد تا بهاری دیگر ...
کاش این بار بهار با تــــــــو بیاید...
و تمام خستگی دلهای غصه دار انار را به رویای رویشی سبز و شگفت در هم آمیزد....
دلتنگی هایت را به آسمان بسپار انار دلم...
...
وقتی به اوج تلخی ها میرسم و کم می آورم باز هم انتهای جاده تو نشسته ای...
تو که از ازل با من بودی و من تا ابد مدیون نفس کشیدن در هوایت هستم...
کبوتر شدن در هوای تو این روزهای عجیب نیازم بود...
سپاس که باز اذن داده ای به سلامی دوباره...
می آیم تا تمام دلتنگی هایم را با تو بگویم...
و ایمان دارم که اهل کرم سلام را بی جواب نمی گذارند...
چقدر با خودم این روزها حرف زدم و ننوشتم شد این همه حرف!
باز هم رسیدم نقطه . سرخط _____________ اینجا باز همان خانه توست...
حالا همه ی حرف های نگفته را مثل جوهری پاشیده بر انبوهی سپیدی مچاله میکنم و این صفحه را سرخ و سیاه می نگارم... فقط قول بده دل نامه ام را بخوانی... اصلا قول هم نمی خواهد میدانم حرف های مرا میشنوی و وقتی سکوت میکنم صدایم برایت آشناتر میشود...هر وقت می نویسم چه خوب و چه بد!! اصلا حرفهای دلتنگی که بدی ندارد... ماجرای پاییز را که میدانی؟رنگ برگ ها و جدایی برگ با وزش ساده ی نسیم عصرگاهی...همه را بار ها دیده ای... همه نغمه رفتن می سراید و فانی بودن را به رخ میکشد...با چشم های خاموشم هزار بار مشق کرده ام همه میرویم... خیال نکنی باورش نکردم!... حالا برایت می گویم دقیقا میدانم میانه ی میدانِ دنیا، حیات هم، پاره وقت است! ...آن هم به وقت عدم...کسی برای ابدیت نیامده... خب ماجرا تمام شد... به خودم قول داده بودم زیاده نگویم که از حوصله خارج شود... اما اصل حرفم را باز نزدم... خیال نکنی از تنهایی شکوه می کنم ...نه تا خدا هست که دردِ تنهایی نیست... اصلا خودت کِلکِ خیالم را پرواز بدهی کار تمام است... پس اعتراف می کنم توکل که همانا اعتماد به توانایی توست در من تحلیل رفته...گفتند معترف که شدی دوباره آغاز راه است... سخت است که بدانم تـــــــو در منی و من بی تــــــــو... با من بمان... همین...
دیده ای موجی بگیرد و صدای خفته ای ناگهان تمام حنجره ی زخمی دلی را بگشاید... حالا منتظر باش، فردا که نیستی باز، تولدی دوباره باشد و پنجره ی حنجره ای گشوده شود... راستی میدانستی گاهی نبودن هم می شود عین متولد شدن و بودن؟ آن هم نوعی خاص سرشار از بلورهای روشن چشم... چند وقتی است دیگر تو را بغض نمی کنم تا برسی به اشک... همان جا ساده و ساکت؛ نشسته ای کنار قابی از گل...و من نگاهت میکنم و بی اینکه بغض کنم! و اندک اندک خیره میشوم به خاطرات بودنت...و به آینه ی مکدر روی طاقچه ی عادت می نگرم و شمع هایی که در دستم یخ زده را، در آستانه ی نگاهت روشن می کنم تا با تو حرف بزنم... راستی امروز هم که تو نیستی باز! برنمی خیزی؟ برای با تو بودن، آمده ام...آمده ام بگویمت... نیستی، اما تولدت مبارک...
