روی بغض ابرها نوشته ام باران ببار...
می دانی؟ حسی می گوید...
باران بغض ابرها است...
و من منتظر باران هستم حتی وقتی که هیچ نشانی از نمناکی زمین و آسمان پدیدار نیست...
باید سوخت و ساخت ...
و ایواب وار منتظری بود برای تمام روزگار...
با سوختن نمی توان ساخت...
باید سوختن را بیاموزی تا ساخته شود...
و هر ساختنی را فرصتی باید ...
و فرصت کوتاه ما اندک است اگر بال گشودیم باید پرنده شویم برای پروازی به بلندای آسمان...
و هر چه تعلق است بال را چیده است و بی پر شدن دشوارترین درد پرنده است...
دردی که درمانی ندارد مگر رهایی از هر چه تعلق است...
رهایی سخت می نماید وقتی به هرچه از داشته هایت می نگری حتی تصور از دست رفتنش تو را می آزارد...
تصور کن تعلقاتت را از تو بگیرند هر چه می خواهد باشد...
حالا بی او باید ادامه بدهی...
زیستن بی تعلق...
برای ما زمینی ها یعنی نا امید شدن از هر انگیزه ای ... خالی شدن... پوچ اندیشیدن...
و فرار حتی از زنده بودن... و در نهایت جبری رنج آفرین برای ادامه حیات...
بهتر که بیاندیشیم می نگریم که دیر یا زود باید گذاشت و رفت...
با تعلق یا بی تعلق...
همه را باید سپرد و حتی گاه فرصت سپردنش را هم نداری...
تا چشم می گشایی وقت کوچ رسیده است...
از آغاز باید به پایان اندیشید...
دستان خالی که همراهت می بری باید پر شود از هر چه خوبیست تا...
چرا ما به جای پر کردن دستان خالی هر روز بر تعلقات خویش می افزایم ؟...
و بار درد را افزودن کردن کار عاقلان نیست...
آنهم دردهایی که حتی با تو همراه نمی شوند تا دستان خالی ات را نشان آسمان بدهی...
فقط و فقط درد است...
دردی جانکاه که تو را می سوزاند بی هیچ ساختنی...
باید سوخت و ساخت...
ساختن با دنیا را نیاموز...
بی دنیا بسوز تا دنیایی نو را بسازی...
دنیایی بی هیچ تعلق...
دنیایی که راحت بتوانی از آن بگذری و خم به ابرو نیاوری از هر چه نیستی است...
و تمام هستی ات بشود نیستی و عدمی که تو را می رساند به او...
و تو را از جنس باران می خواهد...
وقتی ببارد خشکی را طراوتی می بخشد به وسعت بی پایان آسمان ها...
به دنبال این وسعت می توانی بال گشودن را بیاموزی و آزمون سخت رهایی در پرواز است...
در پروازی بی نهایت...
تا جاودانه شدن...
و این غایت انسان ساختن است در سوختن وجودش...
و این سوختن می ارزد حتی اگر تمام وجودت خاکستر شود...
+... قرب خدا در نفی وابستگی هاست. سید مرتضی آوینی...
