و اینک سحر...

مثل ترانه ای؛
گل می کنی بر لبانم
هر صبح با اذان!*



سحر شده و باز هم روز دیگری در راه است...
 و ما هنوز چشم به راه روز آمدنش...
روزی که عطر دل انگیزت، باورمان را به رویای عاشقانه ای مبدل سازد که در آن جز لطافت و ترنم نگاه تـــو...
 هیچ نـــــــــگاهی نباشد...تا جاری شدن عشق...
 اندکی صبر...و اینک سحر...

*حسین نژاد

 

 

قیامت در دل رویش...

اِذا رأیتمُ الرّبیع فاَکثِروا ذکرَ النّشور
بهار را که می‌بینید زیاد یادِ قیامت کنید…



ماهی قرمز
در تنگ تنهاست...
سالی که نکوست از بهارش پیداست!...

میدانی، برای ماهیِ کوچکِ تمام قصه های هفت سینِ سال های کودکیِ ما دریا و تُنگ یکیست؟
آنقدر که باید نفسی می کشد و شاید این نهایت نیازش باشد... و این احتیاج ماهیست به آب، پس در هر آبی زیستن برایش معنا دارد چه تُنگ کوچک و یا دریایی بزرگ ... مهم زنده ماندن است و حیات...
این روزهای تحول و رویش دوباره زمین برای آغازی دگرباره و تحمل رنج و سختی دانه ها برای سر برآوردن از خاکدان هستی برای چیست؟ آیا جز تلاش برای رسیدن به مرگی دوباره است؟ چه کسی باور ندارد که مرگ دیر یا زود فرا میرسد؟ و مرگ از همان آغاز خود لایه ی پنهان و اصل خیزش برای تعالیست... و در این میان همه موجودات عالم همچون ماهیان کوچکی در تنگ هستی در تکاپوی زندگی در پی آب حیات هستند...*
اینجا تفاوت است در میان آب ها... آب، شگفتی آفرینش است برای تمام خلایق و بی آبی مساویست با مرگ... ماهی کوچک جانمان در اقیانوس دنیا غرق می شود اگر نیاموزد هر آبی زیستن واقعی را تضمین نمی کند... اگر بیاندیشیم که حیات ما در همین آب های سطحی ادامه دارد باید خیلی زودتر از عمرمان به نقطه ی پایان برسیم... اما آب های آلوده هم شاید گاهی حیات مقطعی را برای بشر رقم بزند... این آبهای آلوده و گاهی بی نهایت گرم یا سرد سرابی می شود برای ادامه حیات، گرچه سموم موجود و حتی درجه ی دمایش هم گاهی ما را خشنود می سازد که می توان چند صباحی بیش از عمر ماند... اما دریغ اگر ندانیم  که ما را برای زیستنی با چنین ذلت نیافریده اند... ما را رهاتر از آن آفریده اند که فقط به ماندن بیاندیشیم و نه به چگونگی اش... ما را برگزیدند تا اثبات کنیم _ هر آبی اکسیرِ حقیقی و شایسته حیات بخشی نیست مگر آب جویباران و دریاهایی که طوفان را پشت سر گذاشته اند و بی خشک شدن در مسیر بهشت در حرکتند...همان آب هایی که در نهایت در زیر شاخساران سبز فردوس برین به هم می پیوندند تا وعده ی حقیقی بهشت را مهمان چشمان بهشتیان کنند با جرعه نوشی از چشمه های زلال و نورانی...

* «محققا در مَثَل، زندگانی دنیا به آبی ماند که از آسمان ها فرو فرستادیم» (یونس، 24)

 

 

سلام بر عشق...

سجده ی عاشقانه ای را می طلبیم، تا...
 سرچشمه ی نورت را مهمان شویم و...
 سر تعظیم بر تقدیری فرود می آوریم؛ که جز برکت و مهرت در آن جاری نیست...
سبزترین نگاه تو را بر وجود خاکستر نشینان خواهیم دید، وقتی از ابر بی کران رحمتت_ باران ببارد...
سلام بر بهاران دلها...
سلام بر خرمی دوران...
سلامی بی پایان...

سلامٌ قولاً مِن رَبِّ رحیم...(یس۵۸)

«از جانب پروردگار مهربان به آنان سلام گفته می شود»

 

یا علی...

بخوان مرا...

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
 هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد...

این روز ها عجیب هواداری تو را می خواهم و تاب نگاه غیری؛ جز تو را ندارم...
این روز ها فقط دلخوشم به هوای یک نگاه تــــو...
و این نگاه تو، مرا بس است که ، تا خورشید پر بگیرم...
نگاه کن مرا که خرابم بی نگاهت...
فرهاد شده و شیرین نگاهت را می طلبم...
میخواهم تلخی روزگارانم را، با تیشه ی جذبه نگاهی از مژگانت به زوال بکشانم ...
در خود می جویم که لیاقتی برای نگاهت دست و پا کنم ،
اما_ هرچه بیشتر گشت می زنم در خویش، کمتر میابم...
تو نشانی بده؛ دلتنگ ترین دقایقم _ راه اسفند ماه اندوه را می پیماید...
بی انتظار رویشِ بهاری خوشایند...

+ در آغاز، به غلط می پنداشتم  که من او را یاد می کنم، می شناسم ،دوست دارم و می جویم ...
 چون به انتها رسیدم؛ دیدم یاد کردن او، پیش از یاد کردن من ،شناختش قبل از من ،محبّتش مقدّم بر محبّت من بوده... پیش از آنکه من بجویمش مرا می جسته ... بایزید بسطامی

+با این حساب تکلیف من روشن است... جریمه ام را بده تا بارها بنویسم...
 ای کسی که رحمتت بر غضبت پیشی گرفته...خوب میدانم ؛ نمی توان از حکومت تو گریخت...لا یمکن الفرار من حکومتک... پس... ففروا الی الله...به سوی او فرار باید کرد...پندارم این است که باید بخوانی تا بسوی تو  آیم ... بخوان مرا...

 

محو شب ...

فَمَحَوْنَا آیَةَ اللَّیْلِ وَجَعَلْنَا آیَةَ النَّهَارِ مُبْصِرَةً ...الإسراء12

...پس محو کردیم نشانه شب را با روز روشنی بخش...

ای آیت سپید با ظهورت نشانه های ظلمت نهان می شود و  وقتی تو بیایی رویای آبی آسمان در پس کابوس تاریکی ها عیان میشود... و نشانه هایی که ما را به سویت می کشاند همه نور است...

ای بهار ماندگار دلها، تو در راهی و ما را جز آمدنت خدا کند که آرزویی بر دل نباشد!!! بی قراری ها را با دلتنگی ها ظاهریمان جمع کن، تا ببینی چه میگذرد بر حال زبان هایمان، و دریغ از دلهای ما_ که دمی بیادت باشد و افسوس بر قلب هایمان که هنوز می تپد بی تو...

خستگی را فریاد بر می آوریم که بی تو شب است احوال جهان، لیکن  در روشنایی های مصنوعی خود را غرق کرده ایم و  بدان امید دلخوشیم که می آیی و روزی میرسی از راه دور...

می دانی این دوری را برای راحتی خویش برگزیدیم؟ تا بهانه کنیم که راه رسیدن به تو دور است... اما بدان در دل های دودی و سرب گرفته ی خویش خوب میدانیم که در آتش عشقت مذاب که نشدیم هیچ!!! حتی بسانِ موجی بلند_ هماره آتشفشان عشق تو را، میان عاشقانت خاموش کرده ایم... حالا بنشینیم و مدام بگوییم ای دور از ما کی میرسی از راه؟

راستی خیلی دورتر از آنیم به تو، که بفهمیم_ تو نزدیکی و ماییم که از تو دوریم ... و ما هستیم که تنهایی ات را درک نمی کنیم، که اگر در ادراک ما می گنجید این همه تنهایی ات... باید که بر اندوه تو  جان می دادیم هر شب و روز...

در هوایت بی‌قرارم روز و شب
سر ز پایت برندارم روز و شب
روز و شب را همچو خود مجنون کنم
روز و شب را کی گذارم روز و شب