وقتی تـــو در رویاهای سحرگاه،
و درآن سوی پرده ی تارِ انتظارم، رخ می نمایی...
هوای دلـــ، می کشد مرا به شیدایی...
آنجایی که، در حوض فیروزه ای خاطراتم، تـــو را همچون ماهی سرخی نقاشی می کنم...
تا با هر حرکتِ تـــو، در دنیای من، زندگی جریان یابد...
فقط در خاطراتم نمان، بیا و گاهِ بودنت را، برایم تکرار کن؛
نترس زندگــــــــی من...
تـــو تکراری نخواهی شد، زیرا هرگز برای بودنم، تکرار نشدی...
و این منم که، بُوم اشتیاقم را میان حوض نگاه تـو ، برای همیشه جا گذاشته ام ...
السلام علی الربیع الانام و نضرة الایام
سلام بر بهار دل ها و خرمی ایام…
باران بهارانم،
وقتی ربیع یعنی تــــــــــو ...
پس چگونه باور کنم،بهاری را که بی تــــــــــو می آید؟
+در کتاب «مجمع البحرین»، ربیع را باران بهاری عنوان می کند…
ز عطرِ حریم تو اگر دوریم،
دلخوشیم به نسیمِ گاه گاهِ نگاهت...
خوب میدانم از هر که تـــو دل بردی، خرابِ عشقت شد...
پس بنگر ما را ؛ به نگاهی...
که دلها، خراب آیاد تـــوست...
مرا بنویس کبوتـــر...
که ز کوی تــو، بی بال گذر نتوان کرد...
دوری تـــــــو، چقدر طعم مرگـــ می دهد!
این گل هم پژمرده و گلدانش خشکیده
از وقتی تــــــو نیستی ...
انگار کسی آبش نداده بود ...
رفتی و طراوتی نیست بی تــــــو، تا ابد...
