ای روزها، وعده ی دیدار است... به من حق بده... حق بده دلم بگیرد...
دلــــــــــــم نگاه تو را بخواهد... و بخواهد که بخوانی اش..
دلم گرفته، کمی دست مهربانت را بر سرم بکش...
بغض هایم را ببین اشک می شود... همین جا، کنار حرف های نگفته ام...
کنار دل خسته و تنگم... کنار تنهایی بی انتهایم بی تو...
اما... در اوج دلتنگی هم که باشم...
پای روضه های تــــــو باید جان داد...
آن وقت است که دیگر دلی نیست، چه رسد به درد دلتنگی...
حتی اگر نباشی و نمانی...
چون گلی بر نسیم روشن آب، بر آوار خاطراتم خواهی ماند ...
از آن گل هایی که، هرگز عطرِ نابت فراموش نخواهد شد...
روزی می رسد که تا ابد، صبح خواهد شد...
از آن روز، دیگر شبی نیست...
و خورشید از پس ابرهای دلتنگی؛ پرفروغ و بی بدیل درخشیدن را، به رخ هر چه تاریکیست خواهد کشید...
و بهار این بار، فقط تکرار گل نیست...
که نرگسی دل آرا به شکوفه، نشسته...
و همان بهار ابدی در راه است... راه دور نیست و چیزی به صبح نمانده...
و غنچه ها گل می شود، وقتی بیاید...
صبح را دریابید... بهار آمدنی ست...
تــو خورشیدی و دل، تشنه ی نور...
و سیرابی تشنگان، رسم است در سراپرده ی مهرت...
چون دلِ تنگ شکستن، ز شما روا نباشد...
پس دلم؛ آهوانه بی قرارِِ بندِ صیاد است...
و تنها به امید ضمانت تــو، شوق اسارت دارد و رهایی نمی جوید...
از آن دم که تو ســـــر دادی،
دلــــ ها، بی بها شد از برای دلدادگی...
و چون نیک بنگری، در وادی جنون هیچ دلی، در آسمان سیر نکرد؛
مگر دلی که در آن سودای غم تـــــــو بود...
کی اعتنا به نیزه و شمشیر می کنیم؟
ما کشته ی توایم، به خنجر چه حاجت است؟
بی سر دوباره می گذریم از پل صراط
تا ما بر آن سریم، به این سر چه حاجت است؟
علی رضا قزوه
بهانه نوشت: پست 72 خون نگاره باشد بگویند نامی در میان 72 تن هستی... و 5 بهمن دقیقا روز وعده ی وصل، خوانده شوی به زیارتی برابر با زیارت عشق... همه این نشانه ها،بهانه می شود برای این سحرگاه و برای اینکه بخواهم اعتراف کنم بی قرار تو شدن لیاقت می خواهد و من ندارم... (+) بشنوید...
