همچون انار، خونِ دل از خویش میخوریم ...
غم پروریم؛ حوصلهٔ شرحِ قصه نیست...
از رسیدگی نیست... از غصه ی برهنگی درختان است که، انارها دلشان می ترکد…
آه از این روزهای بی گذر در انتظار ...روزهایی که آسمان دلش پر است و لبریز از باران...
و شاخه ها در انبوه برگریزان میرود تا هستی و حیاتش را وانهد تا بهاری دیگر ...
کاش این بار بهار با تــــــــو بیاید...
و تمام خستگی دلهای غصه دار انار را به رویای رویشی سبز و شگفت در هم آمیزد....
دلتنگی هایت را به آسمان بسپار انار دلم...
...
آنقدر حرف دارم که تمامی ندارد این ... نقطه هایم.
اما...
تو بگو چرا کم حرف شده ام؟
سکوتِ من زاده نیاز است...
بی تــــــو مرا رازی نیست...گویی عمریست بی نیازم...
راز و نیازم همه تـــــــــویی ای عشق...
باز هم یک روز بی تــــو بودن، دارد آغاز میشود و من...
سخت سردرگم و پریشان این بغض های نفسگیرِ پاییزم...
و چه رنجی تلختر از بی تــــــو بودنم؟
نفس بده تا تو را صدا بزنم...
کبریای توبه را بشکن ، پشیمانی بس است
از جواهرخانه ی خالی نگهبانی بس است
ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین
آبروداری کن ای زاهد ! مسلمانی بس است
خلق دلسنگ اند و من آیینه با خود می برم
بشکنیدم دوستان ، دشنام پنهانی بس است
یوسف از تعبیر خواب مصریان دلسرد شد
هفتصد سال است می بارد! فراوانی بس است
نسل پشت نسل، تنها امتحان پس می دهیم
دیگر انسانی نخواهد بود ! قربانی بس است
بر سر خوان تو تنها کفر نعمت می کنیم
سفره‌ات را جمع کن ای عشق ، مهمانی بس است !
فاضل نظری
روزهاست مُرده ام ... دلم تنها، تشنه ی محبت و نگاه توست...
کمی فهم دهی! تمام عمر سیرابم...
به ماه عشقت، زنده ام گردان...
به خودت...
...
بوی بی تویی و تنهایی عمق جانم را به زنجیر کشیده...
در این روز های تلخ ...
وزن اندوه هایم، فراتر از تحملم افزایش یافته...
و تنها به نقطه ای روشن دلخوشم...
و منتظرم این روشنایی اندک_ روزی سبزترین حکایت شیرین روزگارم شود...
دلخوشم به طراوت بارش باران، در این اندوه بی شمارِ زایش دردهای روزگاران...
